In de vroege ochtend vertrokken we met drie volgeladen auto’s richting Antwerpen. Dit jaar hadden we ervoor gekozen om met Ensemble Chrisko de Eucharistieviering, ter ere van de 81ste sterfdag van Herman Wijns, op te luisteren. Door de coronaperiode waren we hier al twee jaar niet meer geweest en daarom waren we blij om nu weer van de partij te kunnen zijn. Vrijdagavond bij het koor hoorden we van enkele koorleden dat zij best mee hadden willen gaan naar deze normaal jaarlijks terugkerende gebeurtenis en dat onthouden we zeker voor de toekomst. Dit jaar is dat niet gelukt, omdat we op de valreep pas besloten hadden toch nog te gaan. Gezien het feit dat onze agenda’s steeds drukker worden, hadden we ervoor gekozen om er geen hele happening van te maken, maar om samen met onze jeugdigen te gaan en zo het mes aan twee kanten te laten snijden en het nuttige met het aangename te verenigen. In de kerk werden we allerhartelijkst ontvangen door priester Koen. Hij is de huidige voorzitter van de vereniging ‘Vrienden van Herman Wijns’. Deze vereniging ijvert voor de zaligverklaring van Hermanneke Wijns. Hij memoreerde tijdens de viering aan het feit dat vele leden van de vereniging, ook wel ‘vrienden van Herman’ genoemd, tijdens de coronaperiode gestorven zijn. Net als zoveel andere verenigingen en stichtingen kampen ook zij daardoor met een tekort aan vrijwilligers en komen ze handen tekort op vele fronten. Dit heeft tot gevolg dat het proces tot zaligverklaring van Herman in het gedrang komt, omdat ze de handen vol hebben om het reilen en zeilen van de vereniging in goede orde te laten verlopen. Tijdens de mis dachten we samen na over het leven van Herman Wijns en wat ons dit kan zeggen. Ieder van ons heeft een persoonlijk verhaal met Herman Wijns. Sommigen hebben hem persoonlijk gekend, sommigen gaan al jaren langs het graf voor een paar minuutjes rust, sommigen kennen hem pas sinds kort. Ieder van ons op zijn eigen manier, maar allemaal zijn we verbonden door onze interesse in Herman. Eigenlijk is dat gek… Hoe kan het dat Herman zo’n indruk gemaakt heeft en na 81 jaar nog altijd indruk maakt op velen? Een jongen, gewoon en alledaags…? En toch blijft hij hangen. Een speelse, vrolijke, 10 jarige jongen, deel van de toenmalige wereld en de tijd waarin hij leefde. Een tijd van oorlog en economische crisis. In die tijd reikte hij naar iets hogers, naar het Eeuwige Leven, naar God. Hij had zeker te lijden in zijn leven, maar daar keek hij niet naar. Hij keek naar zijn bestemming! Vanuit deze Godsverbondenheid geloofde hij dat God in alles zou voorzien waar hij om vroeg. En dat is hetzelfde wat Jezus in het Evangelie zei: “Je bent niet van de wereld, omdat Ik jou uit de wereld gekozen heb”. We zijn wel kinderen van deze tijd, we leven in deze tijd, maar we worden, net als Herman Wijns en net als de apostelen, uitgekozen om te leven naar een andere tijd. Te leven naar wat Hij wil, niet naar wat de wereld wil. En dat is natuurlijk niet altijd gemakkelijk. Christenen krijgen al sinds het begin steeds te maken met tegenstand, spot en geweld. Maar als wij blijven geloven dat er altijd hoop is en dit ook blijven uitstralen, zullen wij licht in de duisternis kunnen brengen. Daarvoor hebben we heiligen nodig, die ons dit voordoen. En dat is precies waarom deze alledaagse, gewone jongen tot onze verbeelding spreekt! Herman Wijns is een heilige in spé, tenminste als de zalig- en heiligverklaring in de toekomst een feit worden, die als persoon echt tot onze verbeelding kan spreken! Hij is immers zo normaal, zo herkenbaar!
Na de mis trokken we met zijn allen naar het kerkhof waar het graf van Herman Wijns is. Iedereen nam plaats rondom het graf en ook wij installeerden ons op ons eigen vertrouwde plekje aan de zijkant van het graf. Met zijn allen baden we de rozenkrans en legden onze intenties aan Maria voor. Tussendoor zongen we enkele Chrisko liedjes en natuurlijk niet te vergeten onze beide Herman Wijns liedjes. Het was heel leuk om te zien dat de mensen uit volle borst met ons mee zongen en sommigen zelfs het liedje uit hun hoofd kenden.
Tijdens het zingen van een van de liedjes, hoorden we opeens een hoop gekrakeel en vond er, onder onze neus, een heus hanengevecht plaats. Geloof het of niet, al jarenlang lopen op dit kerkhof kippen en hanen rond en die waren er nu nog steeds. Dit jaar waren er echter meer hanen en voor we het wisten, zagen we een kip rennen voor haar leven. De hanen renden er achteraan; klapperend met de vleugels, uit volle borst kukelend. Het gezegde is: “Zet één haan bij de kippen en je hebt het kippenhok gek…” Nou, wij hebben nu gezien dat het andersom zeker ook het geval is!
Walter, een oude bekende van ons, die we kennen van de eerste jaren dat we bij Hermanneke kwamen, zagen we nu voor het eerst sinds jaren weer terug. Net als wij was ook hij een dagje ouder geworden en zijn zwarte haar was inmiddels helemaal grijs geworden. Hem na zoveel jaar terug te zien, maakte dat wij ons toch afvroegen hoelang we al hier in Merksem komen. En nadat we onze hersenen even hadden laten kraken en eens goed geteld hadden, kwamen we tot de conclusie dat het ongeveer 18 jaar geleden jaar moet zijn dat we er voor het eerst gezongen hebben, want we denken dat we er in 2004 voor het eerst bij zijn geweest. Sindsdien hebben we bijna ieder jaar de gedenkdag van Hermanneke met een grote of kleine delegatie van Chrisko bijgewoond. Al een hele tijd dus!
Nadat we afscheid namen van iedereen die we kenden, liepen we bepakt en bezakt met onze picknickspullen naar het veld achter het zwembad. Daar was een houten hutje voor hangjongeren. Hier namen we plaats op de bankjes, die in een kring aan binnenkant van de hut bevestigd waren en zo werden algauw onze tassen geopend en onze knorrende buikjes gevuld. Hierna vertrok het eerste drietal huiswaarts, maar niet voordat er een groepsfoto was gemaakt.
De anderen gingen nog even de stad in op zoek naar gepaste kledij voor een van de bruiloften, die binnenkort zullen gaan plaatsvinden. We hebben het namelijk goed aanstaan, omdat veel van onze jeugdigen op huwbare leeftijd zijn en er geen gras over laten groeien, maar elkaar het jawoord van harte durven te geven. Een mooi perspectief voor de toekomst. Wie weet binnen hoeveel jaar er gezinsuitbreiding zal zijn!? Wij verheugen ons er in ieder geval al op. Ze zeggen: “De jeugd is de toekomst!” en zo is het maar net. Vaak vragen we ons hierdoor de laatste tijd wel af waar de jaren zijn gebleven. Een groot deel van onze jongvolwassenen kennen we al vanaf hun geboorte en we zijn niet alleen blij, maar bovenal dankbaar voor de tijd die we hebben doorgebracht met elkaar en hopen dat we dit nog vele jaren mogen doen. We zijn heel nieuwsgierig naar wat de toekomst nog voor ons in petto heeft! Eén ding is zeker: wat we samen hebben gehad, neemt niemand ons meer af en staat in ons hart gegrift! Moe, maar voldaan kwam zo ook aan deze dag een einde.
Wie de jeugd heef, heeft de toekomst.