Meimaand aan het Leenderkapelletje

We waren nog maar net goed en wel terug uit Rome, toen de meimaand zijn intrede al had gedaan. Daardoor vatten we, net als vorig jaar, het plan op om met diegenen die dat wilden samen naar de kapel van Leenhof te pelgrimeren. Dit kapelletje ligt verscholen in Leenhof te Landgraaf en heeft voor meerderen onder ons een hele speciale betekenis. Zodoende maakten we op de app een zogenaamde poll aan en zo kon iedereen elke avond en elke zaterdagochtend of zondagmiddag aangeven of hij mee wilde richting Leenhof. En ook hoe hij mee wilde: te voet, te fiets of met de auto. Dat betekende dat het voor iedereen van ons toegankelijk werd om te gaan, omdat de ene heen en terug liep vanuit de Heksenberg, terwijl de andere datzelfde deed vanuit het Bekkerveld. Maar ook dat degenen die niet konden lopen of maar een halve tocht konden lopen met de auto kwamen en dan instapten bij het één of het ander. Enkelen van ons waren in de gelegenheid om zowel heen als terug te lopen of kwamen zelfs uit Voerendaal of Heerlerheide op de elektrische fiets aangevlogen. Aangezien de leden van Chrisko niet in één en dezelfde parochie wonen, betekende dit dat er uit alle windrichtingen mensen kwamen.

Met volle teugen hebben we genoten van de vele Eucharistievieringen in de buitenlucht. Het weer werkte mee, want het was de hele maand mei voortreffelijk weer en dat betekende dat we de papaplu’s en de regenjassen bijna niet nodig hebben gehad. Vanaf de Heerenweg vertrokken we het vaakst. Niet zo vreemd omdat velen van ons daar de afgelopen jaren zijn gaan wonen, om het gemeenschapsleven meer vorm te kunnen geven en elkaar en anderen beter te kunnen helpen en van dienst te kunnen zijn. In ganzenpas liepen we van daaruit op een hoog tempo met jong en oud binnen ongeveer drie kwartier naar Leenhof.

We liepen langs de Sigrano de weg omlaag, dan een stukje door Palemig. Iedere keer kwamen we zo langs de ezel, die ooit ons inspireerde tot het maken van een lied, dat diende tijdens het kerstspel toentertijd. Hij lijkt nu in zijn laatste levensfase te zijn en is erg verouderd ondertussen, net als wijzelf. Daarna kwamen we bij het kleine St. Barberakapelletje en staken we de brug over en liepen we zo weer het veld in langs de kasteelruïne die in Landgraaf staat. Hier liepen we langs de vele groentetuintjes de weg omhoog richting Leenhof. Een heel enkele keer klommen we daar tussen de bomen door de berg op, maar het grootste gedeelte van de tijd liepen we op dat punt nog rechtdoor en maakten we nog een draai langs het kerkhof. Op dat kerkhof ligt namelijk de moeder van één van onze jongeren begraven. Door zo dicht langs het kerkhof te lopen, konden we haar voor ons gevoel extra in gebed meenemen tijdens het lopen van de lichtgevende kring die we figuurlijk maken met behulp van de lichtgevende rozenkrans en het daarbij horende rozenkransgebed. Tijdens het bidden van het rozenkransgebed nemen we niet alleen alle intenties mee die in onze Samen Dragen-app worden opgegeven, maar we bidden we ook voor alle levenden en overledenen. Voor de overledenen bidden we zelfs speciaal na elk rozenhoedje het onderstaande gebedje tot Maria, draagster van het Licht.

Maria, draagster van het Licht,
Breng alle overleden ouders, grootouders en overgrootouders en speciaal …….. naar het eeuwige licht en verlicht de harten, geest en ziel van de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen en verwijder uit hen de voetsporen, die zij hebben nagelaten die niet overeenkomstig Gods wil waren en doe dit met onze voetsporen en die van onze voorouders evenzo. Amen

Van onze jeugdigen leerden we tijdens onze tochten niet bang te zijn. Waar wij vijftigers en zestigers ons nog vaak nog wat schamen om hardop over de straat de rozenkrans te bidden, zeggen veel van onze twintigers en dertigers: “Waarom zou je je daarvoor schamen, tegenwoordig mag alles en kan alles. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er en dan zouden wij ons moeten verstoppen voor ons geloof? Waarom zouden we dat doen?” Die levensinstelling en moedige houding maakte dat wij in hun kielzog ook onze angstvallige houding op dit vlak achterwege lieten en moedig mee liepen in de kolonne. Zo zie je maar weer, de jongen leren van de ouden, maar de ouden ook van de jongen. Die basis van wederkerigheid is er bij Chrisko altijd geweest. Ons motto was en is nog altijd ‘van, voor en door kinderen’. Samen gaan we op weg en proberen we al doende en gaandeweg waar te maken waarin we geloven.

We geloven namelijk dat Jezus, de Weg, de Waarheid en het Leven is. En dat als we Hem volgen in ons leven, we met vallen EN ook weer opstaan steeds beter in staat zullen zijn om de christelijke naastenliefde in de praktijk te brengen. Dat dit een hoog ideaal is, zijn we ons terdege bewust. We weten echter ook dat het een christelijk ideaal is, waarvan Jezus het middelpunt is. Dat betekent concreet dat we vanuit Hem mogen vertrekken en dat Hij het begin- en eindpunt in ons leven wilt zijn en in al onze noden wilt voorzien. Het enige dat Hij van ons vraagt is dat we openstaan voor Hem! God kwam niet voor niets in gedaante van Zijn Zoon Jezus Christus op aarde en Hij op Zijn beurt gaf uit liefde voor ieder van ons Zijn leven prijs. Jezus wil namelijk niets liever dan ons de genademiddelen schenken, die we zo hard nodig hebben, om ons te kunnen houden aan de tien geboden, die je ook wel de tien leef- en/of spelregels kunt noemen.

In Jezus, die het Licht des levens is, die ook het Woord van God wordt genoemd, vinden we alles wat we nodig hebben om onze weg te kunnen vinden in het leven. We worden gevoed en gesterkt door Hemzelf, die het Brood des levens is. Hij is ons dagelijks brood! Daarnaast is Hij ook voorbeeld en kunnen en mogen wij in Zijn voetspoor treden en Hem navolgen op de weg door het leven. Jezus is ons voorgegaan op weg naar de hemel en de hemel is het doel dat elke christen toch wil bereiken op het einde van zijn leven. De zelfgave van Jezus opende de deur naar de hemel, waardoor de dood niet het laatste woord kreeg maar het eeuwige leven in de hemel.

Maria, Zijn en onze moeder, wil ons begeleiden op onze levensweg en zij zegt niet voor niets aan ieder van ons bij de bruiloft van Kana: “Doe maar wat Hij U zeggen zal!” Als we doen wat Zij ons zegt, hoeven we niet bang te zijn, want we weten dat we in alles op Jezus kunnen vertrouwen, zoals Zr. Faustina ons leerde met de woorden die we steeds opnieuw mogen herhalen: “Jezus, ik vertrouw op U!” Ten alle tijden, in nood en beproeving, in ziekte en gezondheid, in armoede en rijkdom, in voor- en tegenspoed mogen wij onthouden dat we op Jezus kunnen rekenen en vertrouwen, omdat Hij ons zozeer heeft liefgehad dat Hij uit vrije wil Zijn leven voor ons heeft (op)geofferd en als het Lam van God ervoor koos om kwaad niet met kwaad te beantwoorden, maar met Liefde. Zodoende vergaf Hij de goede moordenaar aan het kruis en wil Hij ons ook vergeven als we zwak zijn geweest en tot (zonde)val zijn gekomen. Hij vraagt dan aan ons, net als aan Petrus: “Bemint ge Mij?” en wilt niets liever dan tot ons komen in het sacrament van boete en verzoening. Hij zegt: “Sta op, rug recht, kop omhoog, verlaat de foute weg en ga verder op de goede weg, door je naar Mij toe te keren in plaats van je af te keren van Mij en Mijn grote Liefde voor jou. In Zijn hart van Liefde, het Allerheiligste hart van Jezus vinden wij onszelf, als we net als de apostel Johannes ons hoofd op Zijn borst durven te leggen en durven luisteren naar Zijn hartenklop!

Ter afsluiting van onze pelgrimages naar het Leenderkapelletje in de meimaand, zongen we op 30 mei met familiekoor Chrisko de Mis aan de kapel. Hierbij was ook onze nieuwe aanwinst Tobias van de partij. Jong geleerd is oud gedaan is ook hier van toepassing. En zo we hoorden bij deze mis de kleinsten onder ons ook uit volle borst zingen: “mama mama mama mahia” klonk het, omdat de ‘rrrr’ bij hen nog niet zo wil lukken. Daar moeten ze nog even op oefenen…