Allerlaatste dag in Genk

Afgelopen zaterdag waren we voor de allerlaatste keer op de Bonderstraat in Genk. Jarenlang mochten we, tot onze grote vreugde, van het huis in Genk gebruik maken en hebben we daar vele vakanties en weekenden met onze jeugdgroepen gebivakkeerd. Het huis was perfect geschikt om met grotere groepen te verblijven en met veel liefde en dankbaarheid hebben wij daar gebruik van gemaakt. De plastic, afgedankte ziekenhuismatrassen, die we daar in vroegere dagen heen gesleept hebben met aanhangers, hebben ons ook hier, net als in de Eifel destijds, een grote dienst bewezen. Deze matrassen zorgden ervoor dat we vele ouderen en jongeren onder ons een prima slaapplaats konden aanbieden. En het mooie van de matrassen is dat deze nu een derde leven hebben gekregen en richting Polen zijn getransporteerd, toen de oorlog in de Oekraïne net uitbrak. Hopelijk bewijzen ze daar ook nog vele mensen een dienst en kunnen deze hun hoofd even te ruste leggen en bijkomen van de angst en stress die hen parten speelt.

Bets en Siem, de ouders van Theo hebben dit huis in Genk ‘pro Deo’ jarenlang aan ons beschikbaar gesteld. Dit hield in dat wij er altijd in overleg gebruik van mochten maken en we alleen het eten en drinken voor onze rekening hoefden te nemen. Dat maakte dat het financieel gezien voor niemand een belemmering was om mee te gaan naar Genk. Velen kennen het huis in Genk als een paradijs waar je tot rust kunt komen. Er was altijd voor elk wat wils. Vele thema’s zijn daar ook de revue gepasseerd. Individueel of groepsgewijs werden deze levensthema’s, die uit het leven gegrepen waren, uitgepakt en vertaald naar het dagelijkse leven van alledag. In dit huis hebben we veel tijd samen doorgebracht, waar we waarschijnlijk allemaal met een dankbaar hart op terugkijken. Dat het huis nu verkocht wordt en een andere bestemming krijgt, vinden we aan de ene kant natuurlijk jammer, maar aan de andere kant snappen we het ook helemaal en merkten we ook dat we er door de coronaperikelen steeds minder gebruik van maakten. Tegelijkertijd schoven onze oudste jongeren qua leeftijd steeds verder op en zijn zij in de fase gekomen van trouwen en kinderen krijgen. Dat betekent dat wij ook allemaal in een andere fase in ons leven terecht zijn gekomen en daar, zoals we altijd hebben gedaan, een ander antwoord op zullen gaan geven. Het huis in Genk heeft ons, net als het huis in de Eifel en het huis op het Pancratiusplein, gediend en zoals het spreekwoord zo mooi zegt:  “er is een tijd van komen en een tijd van gaan!” En nu is het voor ons de tijd om te gaan en ook dit huis los te laten en verder te gaan. Maar niet voordat we voor de allerlaatste keer een tuindag regelden, zodat Bets het huis met een gerust hart kan overdragen aan de nieuwe, toekomstige eigenaars.

In alle vroegte vertrok zaterdag de eerste groep naar Genk en zo druppelde door de dag de ene naar de andere binnen en werd de groep steeds groter. Dat maakte dat niet alleen de hele tuin goed onder handen werd genomen, maar ook dat dit in een heel snel tempo gebeurde. Voordat we het wisten zaten we al aan tomatensoep, volgens eigen recept van Marieke, en werden de gesmeerde broodjes burgemeester gemaakt. De zon scheen, het was een heerlijke dag. En onder toeziend oog van oma Betsie werd er heel wat tuinafval afgevoerd. De twee kleinsten scharrelden er tussendoor en toen Beau, Ellemijn en Marlotte ook nog kwamen, kon hun geluk niet meer op. Dominic vond een kinderwagentje uit de oude doos en liet dit bijna niet meer los. Als een volleerd poppenmoedertje liep hij rond met het wagentje en verloor het niet uit het oog. Uiteindelijk werd het wagentje opgeladen en gingen zijn ouders met dit erfstuk naar huis, omdat zijn overgrootmoeder zag hoe verknocht hij daar aan was. De (jonge) mannen werkten in de tuin en de (jonge) vrouwen namen de honneurs in de keuken waar en verzorgden de catering. Want ons kent ons, we proberen er altijd iets leuks van te maken.

En zo kozen we er dit keer voor om ter afsluiting een barbecue te houden. Oma Betsie trakteerde ons en al heel gauw konden we met zijn allen naar het lopend buffet, dat in de gauwigheid werd gemaakt. Er werd natuurlijk ook nog een groepsfoto gemaakt. Toen Janneke het fototoestel op de ladder zette en het toestel instelde met de zelfontspanner dienden Esther, Ellemijn en Marlotte; zij moesten tussen de twee ballen gaan staan en dan moest het goed komen met de foto. Alleen, er moest wel voor gezorgd worden dat niemand voortijdig de bal wegtrapte. Nou, en dat had wat voeten in de aarde, want er zijn er die graag een balletje trappen. Ze waarschuwden herhaaldelijk, maar ineens kwam Noëlle aan lopen, die niets met ballen heeft en haar sporen beslist niet op het gebied van sport verdiend heeft. En wat deed ze; ze gaf een trap tegen de bal voordat iedereen klaar stond voor de foto! Na de groepsfoto werd oma Betsie door de tuinmannen opgetild, werd de laatste foto gemaakt en gingen de eersten naar huis. De anderen genoten nog van de laatste avond in de tuin en zo sloten we een hele mooie periode af. Moe maar tevreden ging ieder huiswaarts.

1 gedachte over “Allerlaatste dag in Genk”

Reacties zijn gesloten.