Kapelaan Blom kwam vandaag de mis doen, omdat hij in de buurt was. Alles stond op tijd klaar voor de mis, iedereen had plaatsgenomen en Vivian en Marieke gingen, zoals altijd, op de twee stoelen zitten die klaar stonden. Het leek allemaal geregeld, maar wie wil nu de hele mis staan? Dus werden er stoelen bij gepakt en toen ontstond voor onze ogen een heel gedoe rondom stoelen en zitplaatsen. De kapelaan keek er een beetje bedenkelijk bij, maar Gijs gaf geen krimp en bleef gewoon rustig zitten. Uiteindelijk, na veel hilariteit, kwam het al snel allemaal goed en stond de groep gewoon in het gelid toen de mis begon.
De kapelaan legde ons aan het begin van de mis uit dat vaak de andere kijk op de wereld begint met je te verplaatsen in hoe het voor de ander is. Dat is de eerste manier om te onderzoeken of je ook anders kunt kijken. Maar wat we ook zouden kunnen doen, zei hij, is het codewoord ‘WWJD’ onthouden. Dat betekent namelijk niet “Wat Wil Jij Drinken, maar ‘What Would Jezus Do’ oftewel ‘Wat Zou Jezus Doen’? Als we proberen te bedenken hoe Jezus’ kijk op een situatie zou zijn, dan kijken we altijd met de Liefde. En dat geeft een hele andere kijk op de wereld.
In de preek vertelde kapelaan een mooi verhaal over Don Bosco en een van de straatjongeren die hij opving, omdat hij zich geroepen had gevoeld om voor deze jongeren als een vader te zijn: er kwam een jongen bij hem en het enige wat hij bij zich had, waren twee konijntjes in een kooitje. Hij bleef een tijd, maar wilde toch niet leven zoals er van hem verwacht werd omdat hij door de omstandigheden opstandig van aard was geworden en zich niet wilde voegen naar wat er van hem gevraagd werd. Daarom vertrok hij met de noorderzon, maar al snel werd zijn leven moeilijker en zijn omstandigheden nog slechter dan voorheen. Hij zag in dat het leven bij Don Bosco beter voor hem was dan het leven dat hij zelf wilde leven. Schoorvoetend keerde hij terug naar het huis waar Don Bosco met alle jongeren een leefgemeenschap vormde. Aan de deur vertelden ze hem dat hij Don Bosco achteraan de gang kon vinden en daar ging hij naartoe. Daar aan gekomen zag hij dat Don Bosco juist op dat moment bezig was om zijn konijntjes te verzorgen. En toen wist en besefte hij ineens hoe groot de liefde van Don Bosco was en dat hij op de juiste plek was. Precies terwijl de kapelaan over Don Bosco verder vertelde, reed er een vrachtwagen achter de heg langs, met daarop ‘Papillon’. Dat was voor ons een hemelse knipoog, omdat een van onze projecten met en voor kinderen ook zo heet. Bij Papillon willen wij net als Don Bosco alle kinderen van harte een thuis bieden waar ze zich niet alleen welkom voelen, maar ook thuis mogen komen.
Na de preek was het tijd voor iets bijzonders. Shauny en Kyle, die over een paar weken gaan trouwen, mochten in onze mis het vormsel sacrament ontvangen. Dat is een bijzonder moment, omdat je door het Heilig Vormsel door God de Heilige Geest als Helper wordt gegeven. En een Helper die ons helpt om onze kijk op de wereld en op de ander te laten sturen door de Liefde, die kunnen we allemaal goed gebruiken op onze levensweg. En zeker ook twee mensen, die binnenkort ook nog in het huwelijksbootje gaan stappen. Na het vormsel was er koffie met een koekje waar een klein wit duifje van suiker op was gemaakt om het vormsel een feestelijk accent te geven. Kyle deelde hiervan van harte aan iedereen uit.
Voordat de kapelaan weer vertrok naar het andere kamp, kreeg hij eerst nog het nerfpistool. Hij voelde zich als een echte James Bond, zei hij, en zo schoot hij ook in één keer raak op de ballon van zijn keuze. De slogan die hem daarbij te beurt viel, was: “Een goede toekomst heeft stevige wortels nodig!” Deze slogan paste ons inziens heel mooi bij het feit dat hij, na tien jaar kapelaan te zijn geweest in Heerlen, nu een volgende stap gaat zetten als Pastoor in Noord Limburg. Hij is in die jaren in Heerlen goed geworteld geraakt als priester en is al vanaf dat hij nog seminarist was bij Chrisko een welgeziene gast. We hopen dat dit ondanks de afstand niet zal veranderen, omdat dat onze vriendschap hopelijk goed geworteld is.
Na de lunch trok iedereen met zijn groepje naar een aparte gelegenheid om daar het liedje, dat ze geschoten hadden, samen verder vorm te geven. Dat vormt vaak een hele uitdaging, zeker gezien het feit dat de groepssamenstelling niet altijd naar eigen keuze is, de groep uit meerdere leeftijden bestaat en niet iedereen even muzikaal en/of motorisch even handig is. En daarnaast speelt ook mee dat niet altijd iedereen evenveel zin in dit onderdeel heeft. Toch verrast het ons telkens weer dat iedereen toch in staat blijkt te zijn de groep in beweging te krijgen en in beweging te houden, alhoewel de ene groep er wat meer aan moet trekken dan de andere. Er worden meerdere formules gehanteerd om met de groep tot een goed en gedegen resultaat te komen. Soms doen de ouderen in de groep al wat voorwerk, om het daarna op een later tijdstip aan de kleiner te leren, maar er zijn er ook die het samen met de kleineren vormgeven. Onze leerkrachten, die hier op kamp goed vertegenwoordigd zijn, draaien daar hun hand niet voor om, maar ook anderen weten van aanpakken en maken er iets leuks van. Al met al was het voor ons vandaag precies het juiste moment dat alle zeven groepjes hun eigen weg gingen, want dat bood ons de gelegenheid om in te spelen op de aanstaande verhuizing. Terwijl Frederik, Michele en Marieke de laatste hand sloegen aan het afwerken van de knutselwerkjes, Theo en Michiel de spel benodigdheden al verhuisden naar de andere kant, gingen Maud, Marleen, Mattie en Vivian al aan de slag met het leegruimen van het voorraadhok. Alles wat niet meer nodig was, werd alvast naar de auto’s gebracht. Petra, die was ingevlogen voor het vormsel, hielp waar nodig en ondertussen hield Ineke de wacht bij onze twee kleinste deelnemers, die nog een middagdutje doen. Dat gaf de ouders de gelegenheid om te zingen en te dansen.
En zo was de eerste aanzet voor de verhuizing naar de kleine locatie al gemaakt en konden we ons gaan buigen over de nieuwe slaapkamerindeling, die na de verhuizing van vrijdagochtend van start gaat. Na wat heen en weer gepuzzel zijn we daar ook uit gekomen, met medewerking van enkele oudere jeugdigen, die hier zijn met een auto en die bereid zijn om een nacht eerder naar huis te gaan en thuis gaan slapen in plaats van hier, om zo plaats te maken voor anderen. Toen we daarna bij de eigenaar van de kamplocatie gingen vragen of ze wel voor de andere kant nog borden en bestek hadden, in verband met onze barbecue, zei zijn vrouw meteen: “Geen probleem, dan rij ik morgen meteen naar de Sligro om dat in orde te maken, want we zijn zo blij dat jullie ons zo van dienst zijn en ons helpen ons probleem op te lossen!” De bereidheid van beide kanten om er iets goeds van te maken, maakt ons allemaal blij en er is van beide kanten geen kwaad woord gevallen. Hoe eenvoudig is het, als je van het goede uitgaat en van daaruit vertrekt en naar de ander kijkt. Dan is voor niemand een moeite teveel en wordt er een band gesmeed, die beide partijen nooit zullen vergeten. Hoe passend is dit praktijkvoorbeeld bij ons kampthema en de inhoud van de liedjes, die iedereen dit jaar kreeg aangereikt. We onderstrepen metterdaad de teksten en het enige dat het van ons vraagt is de bereidheid om mee te bewegen met datgene wat je op je pad tegenkomt.
Na het avondeten stelde Vivian voor dat de groep nog lekker een spel ging doen op het grote veld, of een pot voetbal. Maar tot onze verbazing gingen alle groepjes uit zichzelf verder met het oefenen van de liedjes en bijbehorende dansjes. En natuurlijk hoorde daar achteraan nog de inmiddels ook traditionele generale repetitie, waarbij de laatste puntjes op de i worden gezet.
Toen alle liedjes voorgezongen en – gedanst waren, ging een select groepje nog even door om wat extra stemmen toe te voegen aan een van de liedjes. Het groepje groeide steeds verder aan en het werd vanzelf een inspirerende en energieke jamsessie. In de andere zaal speelden ondertussen een paar groepjes nog verschillende spellen, totdat er ook een einde kwam aan deze vierde kampdag.
