Zomerkamp 2019 Op het Spoor! Dag 3

Na een fijne dag, die zonder problemen verliep, ging iedereen op de aangegeven tijd naar bed. Hier en daar pruttelde deze of gene nog wat over de tijd, maar legden zich er toch snel bij neer toen ze in de gaten kregen dat we niet te vermurwen waren. Na een goede nachtrust stapten een paar uur later sommigen van ons in de douche. Deze werkt als een stoptrein, merkte iemand op en concludeerde achtereenvolgens dat zelfs de douche passend is bij ons kampthema. Je duwt namelijk op de knop, hij loopt even en al heel snel stopt hij daarna en wil je helemaal gedoucht zijn aan het einde van de rit, zul je steeds opnieuw de knop van de douche moeten activeren.

Deze morgen hadden we het luxe ontbijt. Dat wil zeggen: een glaasje jus d’orange, een warm gekookt eitje en een vers afgebakken broodje wat hier en daar wat te bruin was geworden. Voor of na de maaltijd is er vaak ruimte voor informatie over de dag, maar ook voor verhalen over situaties die gedurende de afgelopen dag voorgevallen zijn. Een van de leuke dingen op ons kamp is dat we vaker een relatie leggen tussen een gebeurtenis en het daarbij horende kampthema, want door deze aanpak wordt het veelzijdige en kleurrijke  thema levend voor degenen die dat willen en op prijs stellen. Vanmorgen kwam bijvoorbeeld Gijs, de papa van Manuel samen met hem terug naar de kampplaats gereden, maar eerst ging hij nog even tanken in Maasmechelen. Nou dat heeft hij geweten. Hij legde net als zijn vrouw een dag eerder niet zijn telefoon, maar zijn beurs op de onbewaakte benzinepomp en liet hem daar achter… en reed weg. Onderweg realiseerde hij zich ineens dat hij zijn beurs kwijt was, maar omdat hij al vlakbij de kampplaats was, leverde hij eerst Manuel af en reed gelijk terug, maar helaas… de beurs lag niet meer op de plek waar hij hem had achtergelaten. Hij reed meteen door naar het politiebureau om daar een melding te maken in de hoop dat de eerlijke vinder hem ‘op het spoor” zou kunnen komen en de beurs zou terugbezorgen. Eén ding is echter zeker, beiden laten deze week wel hun sporen na en houden de gemoederen bezig, maar het mag aan de andere kant ook gezegd worden dat ze hun sporen verdienen, in de wijze waarop ze omgaan met tegenslag. In die zin zijn ze een voorbeeld omdat ze zich niet uit het veld laten slaan door hun eigen stommiteiten.

Op vraag van de deken hadden we vandaag een openluchtmis. De deken wilde graag wat meer contact hebben met de kinderen tijdens de mis en daarom vond hij het fijn als we alle zitplaatsen in een halve cirkel om het zelf gecreëerde altaar zouden zetten. Aangezien de zon scheen, konden we tot ieders tevredenheid aan zijn verzoek voldoen. Terwijl de voorbereidingen werden getroffen, maakten een aantal groepjes van de gelegenheid gebruik om hun liedje samen nog eens te oefenen.

In de mis sprak de deken over Maximiliaan Kolbe. Dat is de heilige die we op 14 augustus herdenken. Hij legde uit dat een heilige íemand is die geloofd en geleefd heeft op een manier waar wij een voorbeeld aan kunnen nemen. Maximiliaan Kolbe was een priester waar we inderdaad een voorbeeld aan kunnen nemen. In de tweede wereld oorlog kwam hij terecht in een kamp, samen met veel Joodse mensen die opgepakt waren. Velen probeerden te vluchten en daar wilde de bewaking maatregelen tegen nemen. Als er nog één iemand zou ontsnappen, zouden ze daarom 10 willekeurige mensen uit het kamp ombrengen. Toen er weer iemand ontsnapte, werden er inderdaad 10 mensen op een rij gezet om opgesloten te worden en te laten verhongeren. Toen Maximiliaan Kolbe ter ore kwam dat daar een vader van twee jonge kinderen bij was, ruilde hij van plaats met deze vader, zodat deze bij zijn kinderen kon blijven. Maximiliaan Kolbe werd opgesloten en uitgehongerd, maar hij bleef nog te lang leven naar de mening van de bewakers. Daarom werd hij alsnog door hen omgebracht. Maximiliaan Kolbe heeft dus uit liefde zijn leven gegeven voor iemand anders en door deze liefdesdaad is hij in het voetspoor van Jezus getreden. De deken voegde nog toe dat je een goed spoor kunt achterlaten, maar ook een slecht spoor. Bij een slecht spoor hoef je maar aan Hitler te denken. Hoeveel mensen traden niet in zijn voetspoor en volgden hem na op de weg van dood en verderf. Zo kunnen ook wij goede als slechte sporen achterlaten, maar ook navolgen.

Na de mis starten we traditiegetrouw met onze knutseldag. Frederik en Michele stalden alle benodigde apparatuur uit op het binnenplein en Marieke en Maud maakten in de binnenruimte de verftafel klaar. Dit jaar werkten we niet zoals andere jaren met duo’s, maar maakten we trio’s waarin elke leeftijdsgroep was vertegenwoordigd. Dat hield in dat de oudste van de groep de supervisie had en de jongere kinderen hielpen als dat nodig was om hun knutselwerkje op geheel eigen wijze vorm te geven. De oudere jeugd zorgde ervoor dat ze eerst de jongere kinderen op het spoor hielpen en daarna pas met hun eigen knutselwerkje aan de gang gingen. Frederik had volgens aanwijzingen twee voorbeelden gemaakt, eentje voor de oudere garde en een kapstokmodel, aan de hand van het hamertje tik figuurtjes, voor de jongere kinderen. De vaders van de zaaggroep hadden met Frederik thuis op een avond allerhande figuurtjes gezaagd, zodat de jongere kinderen hun eigen afbeelding konden maken. Sommige ouderen waren blij met de mooie, rond gezaagde rondjes die overgebleven waren en maakten daar dankbaar gebruik van.

Het knutselwerkje vormt niet alleen een zogenaamde reminder aan het thema van ons zomerkamp, maar dient meerdere doelen. Het bevordert het leren samenwerken met iemand die je niet zelf hebt uitgezocht en die zelfs jonger of ouder is, die hulp nodig heeft of juist misschien helemaal geen hulp wil. Daarbij doet deze werkwijze ook een beroep op ieders creatieve talenten en mogelijkheden en nodigt het ook op dit vlak uit om je grenzen te verleggen.

Onder toeziend oog van de kampbegeleiders, die over de schouders van iedereen proberen mee te kijken, leren onze jeugdigen niet alleen rekening te houden met elkaar, maar ook op te komen voor zichzelf en elkaar. We begeleiden en bieden alleen daar waar nodig een helpende hand. Het is hartverwarmend om te zien hoe de groteren de kleineren onder hun hoede nemen en samen met hen op weg durven gaan, want dat het niet altijd makkelijk gaat moge duidelijk zijn. Deze manier van werken doet namelijk een groot beroep op ieders inlevingsvermogen. Ben je in staat om goed te luisteren naar de ander en je te verplaatsten in de ander of denk je hem te helpen door je eigen ideeën op de ander te leggen? En zo kan iedereen nog vele andere variaties en denkvormen bedenken waar je tegenaan kunt lopen op zo’n knutseldag als deze. In één van onze liedjes wordt dit verder uitgediept:

Welke sporen laat je achter
met je woorden en je daden?
In je doen en je laten,
in je spreken en je zwijgen?
Laat je kennen, laat je vinden,
kom jezelf op het spoor.
Spoor dan de ander op,
trek samen een heel nieuw spoor.

Verlaat je eigen denken
en kom de ander op het spoor.
Luister naar de ander.
Hoor goed hoe hij denkt.
Sta open voor de ander,
hoor wat hij jou wil zeggen.
Zo leer jij naast elkaar te staan.

Verplaats je in de ander
en leg niet jouw verhaal op hem.
Kijk goed naar de sporen,
die hij achterlaat.
Zo kom je er snel achter,
dat ieder in zijn leven
een heel eigen verhaal vertelt.

Verdiep je in de ander
en vraag en ga op zoek naar hem.
Leer de ander kennen,
klopt dat wat je denkt.
Plak niet je eigen plaatje,
jouw plaatje op de ander.
Neem jezelf niet als uitgangspunt.

Spoor, spoor, de ander op.
Kom de ander op het spoor.
Aan de sporen die je achterlaat,
ben je op te sporen.
Spoor, spoor elkaar nu op.
Trek samen een heel nieuw spoor!

Een ding is zeker, iedereen komt zichzelf op dit kamp wel op de een of andere manier tegen en wordt uitgenodigd om te kijken naar zichzelf en zijn hele eigen doen en laten. Ondertussen kunnen wij niet anders dan vaststellen dat zeventien jaar werken op deze wijze goede sporen heeft nagelaten en durven wij met klem te zeggen dat we elk jaar opnieuw groei en ontwikkeling waarnemen. Waar de een vorig jaar nog met veel onderdelen geholpen werd, zien we hem nu onder begeleiding aan de zaagmachine staan en trots zijn eigen houtjes uitzagen. Waar we iemand eerdere jaren door deze activiteit heen moesten slepen, zien we hem nu zijn uiterste best doen om er iets moois van te maken. Eén kind vroeg zich tijdens het schuren van de verschillende onderdelen van het knutselwerkje af: “hadden ze dat niet al even kunnen schuren, want dat vind ik écht niet leuk om te doen”.

In de middag werd er op het veld op penalty’s geoefend. Wie scoorde moest op goal. Niet iedereen wilde op doel en hun poging om te scoren kon dan ook niet serieus worden genomen. Toch ging zo’n schot er nog wel eens in en stond iemand dan toch op doel. Het leuke was dan dat iemand ondanks het niet willen keepen ongewild toch de ballen tegenhield. Buiten op het veld werd ook in de avond een potje gevoetbald. Het was een gezellige pot en er was één uitblinker in de goal, Nishan. Zonder angst stortte hij zich op iedere bal en Eefke zag keer op keer haar bal gestopt. Ondanks zijn kleine lengte ontpopte hij zich tot een grootse keeper. Het spel golfde op en neer totdat het te donker was om verder te spelen.

Toen we vanmiddag buiten de natte theedoeken ophingen, vroeg Valerie of het vandaag frietendag was. Op de ‘ja’ die we daarop antwoordden, vroeg Kaj, die tegenover haar aan zijn schuurwerk zat, wat daar nog meer bij gegeten werd. We zeiden dat er bijvoorbeeld sla bij zou zitten, waarop Valerie zei dat er ook appelmoes bij zou zijn. Toen vroeg Kaj of die appelmoes hier elke dag zelf gemaakt werd en op de ja die daarop volgde, zei hij vanuit zijn tenen: “boohhhhhhh, dat is hartstikke veel werk!!!”En dat is waar. Het is inderdaad veel werk. Niet alleen de appelmoes, maar iedere dag zorgen voor drie maaltijden voor bijna 75 personen, vraagt een goede planning en de keukenploeg is dan ook bijna de hele dag in touw om dit voor elkaar te krijgen. En de appelmoes wordt niet één keer gemaakt, maar iedere dag gaan er vele kilo’s appels door het schilmes om te zorgen voor voldoende moes voor iedereen en voor een appeltje voor de dorst. Elke dag krijgen we rauwkost bij de lunch geserveerd in de vorm van stukjes paprika, cherrytomaatjes, plakjes komkommer en partjes appel. Dit gaat in schalen rond langs de hele groep en iedereen ziet er steeds naar uit om wat lekkers uit te kunnen kiezen.

Tijdens de avondmaaltijd kwam Michael, de vader van Sarah, Hannah, Johan en baby Gabriellah, terug van zijn werk. Sarah vond dat zó fijn, dat ze opeens niet meer wilde eten. Ze draaide zich om op haar stoel om naar hem te kijken, want hij zat namelijk drie rijen verderop en ze bleef zo zitten. Toen er ineens helemaal geen reactie meer van Sarah kwam, kwamen we erachter dat ze rechtop in slaap gevallen was. Valerie heeft haar na overleg met haar moeder al slapend rechtstreeks naar bed gedragen. De kleinste telg van ons kamp lachte vanavond een voorzichtig lachje naar haar moeder.

Na een hele lekkere maaltijd met kipstukjes, friet, groente, natuurlijk appelmoes en een toetje van ijs met slagroom, kon de jeugd verder met hun knutselwerk of gaan spelen op het plein of op het grote veld. Het was op alle plekken even gezellig. Er waren ook mensen die afwisselden tussen het veld en knutselen want verandering van spijs doet eten. Na een beetje afleiding is de boog weer gespannen en kunnen ze er weer een tijdje tegenaan achter de zaagmachine, de schuurmachine of met de verfkwasten. Omdat er regen voorspeld aan kwam, werd onder leiding van Michele de grote tent verplaatst naar de buitenwerkplaats.

Terwijl er gewerkt werd aan de machines, kwamen Michael en Michele erachter dat ze vakgenoten zijn en hadden op die manier veel met elkaar te vertellen. Zo kwam er langzaam aan een einde aan deze fijne dag. Groep voor groep ging naar bed om energie op te doen voor dag 4.

3 gedachten over “Zomerkamp 2019 Op het Spoor! Dag 3”

Reacties zijn gesloten.