Lourdesreis 2019 – dag 5

Vanochtend werden degenen die dat wilden om 8.30 uur in de Bernadettekerk verwacht en dat betekende dat we al vroeg aan het ontbijt zaten. Voor de eerste keer deze week toverden we de regenjassen en de paraplu’s uit de koffers tevoorschijn. Onze eigen kapelaan Rick deed de preek vandaag.  Hij vulde de preek van gisteren aan, over de sociale armoede die mensen moeten ervaren. Ook hij vroeg zich wel eens af hoeveel een mens kon verdragen. Ziekte, verlies en andere erge dingen stapelen zich vaak in een mensenleven op. Mensen maken soms het een na het ander mee en toch blijven ze blij en opgewekt. Het ergste wat iemand mee kan maken, is echter het gevoel ‘ik hoor er niet bij’. En dat is nu de kracht van Lourdes: hier bestaat dit gevoel niet. We zijn gelijkgestemden die allemaal hetzelfde ervaren, die zij aan zij lopen en zich verbonden weten. Leeftijd, huidskleur en taal doen er niet meer toe, want we zijn hier, kunnen onze harten luchten bij elkaar en bij God, maar bovenal horen we er allemaal bij.

Na de eucharistieviering ontvingen we de handoplegging. Er zijn veel handen die hier in Lourdes de Liefde zichtbaar maken: helpende handen, troostende handen, steunende handen. De handen zijn in ons geloof erg belangrijk en worden bij alle sacramenten gebruikt. Daarover hoorden we het volgende:

De priester legt tijdens het doopsel en het vormsel de handen op ons hoofd om ons zo bescherming en de Heilige Geest te schenken. Na de biecht legt de priester de handen op ons hoofd als teken van vergeving. Bij het huwelijk worden de handen van de bruid en de bruidegom gezegend, omdat zij hun levens in elkaars handen leggen en ook bij de wijding van een priester wordt hij met een handoplegging weggezonden. Aan het einde van ons leven worden onze handen gezalfd, omdat zij hun dienst hebben gedaan tijdens ons leven. En zo vaak we willen, legt God zichzelf letterlijk in onze handen tijdens de Eucharistie, omdat hij ons vertrouwt en tot ons wil komen.

Vandaag stond de handoplegging symbool voor het feit dat God zijn handen nooit van iemand aftrekt. Je bent en blijft Zijn kind, wat er ook gebeurt in je leven. Hij laat jou nooit in steek, terwijl dit omgekeerd wel het geval kan zijn! Deze handoplegging is een tastbaar teken dat we dan ook graag ontvingen.

Bij buitenkomst zagen we dat het weer was opgeklaard en zo konden we alle regenspullen weer gauw opbergen. Een heel stel van ons ging naar de baden. Maria zei tijdens een van haar verschijningen tegen Bernadette: “Ga naar de Bron en wast u!”. Vanuit deze gedachte zijn de baden ontstaan en ieder die dat wil is in de gelegenheid om letterlijk gehoor te geven aan Maria’s oproep door ondergedompeld of besprenkeld te worden in het ijskoude bronwater. Veel mensen, jong of oud, ziek of gezond, dik of dun, rijk of arm laten zich hier onderdompelen in een van de vele baden. In al je naaktheid word je op zeer gepaste wijze bij dit dompelproces begeleid door (jonge) vrijwilligers. Je ziet, terwijl je wacht, hoe mensen geraakt en soms zelfs hevig geëmotioneerd uit het bad komen. Waar de een zegt: “Niets voor mij!” of “Daar geloof ik niet in.”, zie je de anderen smelten als was en innig geroerd hun weg vervolgen. En net zoals het met alles in Lourdes is, staat of valt het bij het geloof dat de ontvanger schenkt aan hetgeen hem wordt aangeboden. Je moet niets, maar je mag alles tot je nemen wat je aangeboden wordt. Je kiest zo zelf of jij de deur van je hart stijf gesloten houdt of juist wagenwijd openstelt om de genade te ontvangen. God schonk ieder mens de vrije wil en die vrijheid is het grootste goed dat ieder heeft gekregen. Een van onze oudere deelneemsters verwoordde het mooi: “Niet alleen je lichaam, maar ook je ziel wordt gewassen door het water van de Bron!” We kunnen niet anders dan dat van harte beamen. Je gunt ieder mens een Bron waaruit hij kan putten, zodat hij onderweg door het leven nooit uitgeput raakt. In één van onze liedjes zingen wij daarover het volgende en uit eigen ervaring weten we dat dit daadwerkelijk zo is:

Ben je moe en erg uitgeput
verloren je levenszin.
Benader dan de levensbron,
waar je putten mag, dag en nacht.
Put bij Hem weer nieuwe hoop,
krijg van Hem de juiste veerkracht.
Hij haalt met liefde jou uit de put.

Na de baden kwamen we weer samen in het hotel. Maar niet voor lang: de boeteviering stond nog op het programma. Zes mensen uit onze groep hielpen tijdens de boeteviering met een klein toneelstukje. Zij speelden allemaal een persoon die zich schuldig had gemaakt aan het een of ander. Bijvoorbeeld een collega die voor zichzelf de gemakkelijkste klusjes uitzocht. Of een dochter die maar niet naar haar ouders wilde luisteren. Ze lieten zich helpen met het wassen van hun handen door ‘vergeving te vragen’. Vaak vinden we het moeilijk om toe te geven als we een fout gemaakt hebben. Toch is het belangrijk om te beseffen dat we hierdoor niet slecht, maar menselijk zijn. We kijken allemaal graag naar succesverhalen, maar als we ons best doen om onze tijd, talenten en bezittingen te delen met een ander die minder succesvol lijkt, zullen we hierdoor een wereld van verschil kunnen maken. En als je het gevoel hebt dat je weinig tijd, talenten of bezittingen te geven hebt..? Werk dan gewoon met hetgeen je wel hebt en ben tevreden daarmee. Alleen dan heb je de ruimte om te kijken naar de kleine wondertjes die er om je heen gebeuren. Allemaal maken we wel eens onze handen vuil, doordat we niet goed genoeg om ons heen kijken. Treur hier niet om, maar vraag om vergeving en breng er verandering in om zo je handen er niet meer vuil aan te maken!

Na de boeteviering vulde ieder zijn laatste middag in Lourdes op eigen wijze in. De een kocht de laatste souvenirs, de ander pakte zijn koffer al in of pikte een terrasje. Een groepje van ons liep over het heiligdom om nog het een en ander te bekijken. Zij kwamen op het heiligdom nog inspirerende teksten tegen die we graag met jullie willen delen.

Om half zeven kwamen we weer samen om de devotionalia te zegenen. Dit betekent niet meer dan het zegenen van de souvenirtjes die we gekocht hebben voor de thuisblijvers. Het was een mooi moment dat we als groep mochten meemaken. Na het zegenen van de devotionalia, was het alweer tijd voor onze laatste avondmaaltijd en daaropvolgend de afscheidsviering. Tijdens de afscheidsviering zongen wij met ons gelegenheidskoortje. Vlak voordat de mis begon, zongen we even in. Opeens kwam de pastoor naar ons toe om te zeggen dat we vooral even door moesten oefenen: de hulpbisschop was nog niet gearriveerd. Na een aantal liedjes, leerde Marieke de kerk een van onze liedjes aan. Het was aandoenlijk om te zien dat alle pelgrims al vlug: “Mama, mama, mama Maria, u bent onze moeder..!” uit volle borst meezongen en zo overbrugden we de tijd totdat de hulpbisschop er was.

Als Chriskogroep gingen we door naar de grot en het kaarsenblok om een kaars namens onze hele groep op te steken, als dank voor de prachtige reis die we gehad hebben. In alle rust lieten we onze laatste zorgen en overpeinzingen achter bij Maria.

Hierna gingen we terug naar het hotel voor onze laatste avond samen. We zaten met de hele groep gezellig in de lobby van het hotel. Rond middernacht was het toch echt tijd om het bed op te zoeken. Morgenvroeg zullen we namelijk om half negen in de ochtend naar het vliegveld gebracht worden en komt er dan toch echt een einde aan onze mooie tijd samen.

2 gedachten over “Lourdesreis 2019 – dag 5”

Reacties zijn gesloten.