Lourdes 2022 – dag 5

Vanochtend, toen we aan het ontbijt zaten, hoorden we wat commotie ontstaan. Als verrassing was de zoon van een van onze pelgrims vanuit Zwitserland, waar hij woont, naar Lourdes afgereisd om zijn moeder op te zoeken. Hij had de blog gelezen en was hierdoor zo enthousiast geworden, dat hij besloten had af te reizen om nog een aantal dagen samen met zijn moeder in Lourdes te zijn. Hij noemde het zelf als: “Onze moeder en tantes zitten niet op een roze wolk, maar op een gouden wolk!” Aangezien zijn moeder hier samen was met haar twee zussen, zag hij daardoor ook meteen zijn tantes en jullie kunnen je vast voorstellen wat een blij weerzien dit was.

Hierna ging de groep in tweeën uiteen. De ene groep ging met Pastoor Blom mee naar de grote kruisweg. Deze ligt in de heuvels en is niet begaanbaar voor rollators of rolstoelen. Vandaar dat een heel groot deel van onze groep richting de kleine kruisweg ging. We liepen daar langs de staties en deze werden steeds gekoppeld aan het verhaal en de brieven van Bernadette. De beelden van de staties leken op het eerste oog heel eenvoudig, maar toen we wat beter keken en inzoomden, zagen we al snel dat er veel details verwerkt waren in het lijnenspel. De subtiliteit van het laatste beeld spreekt erg tot de verbeelding en dat willen we natuurlijk graag met jullie delen!

Na de kruisweg had iedereen nog wat tijd om iets voor zichzelf te doen. Na de lunch was het echter al snel weer tijd voor de mis met handoplegging. In de mis stond het thema ‘de hand reiken’ natuurlijk centraal. De hand reiken aan iemand is een hele persoonlijke actie. Als je dit doet, biedt je heel concreet een helpende hand aan. De sacramenten, het doopsel, de communie, het vormsel, het huwelijk, de biecht, de priesterwijding en de ziekenzalving, zijn als het ware de helpende handen die God ons toesteekt. Elk nieuw sacrament helpt ons te groeien in het christelijke leven en de naastenliefde. De sacramenten volgen elkaar daarom ook op gedurende het leven en luiden allemaal een nieuwe fase in het geloof in. Vandaag kregen we nog een handreiking: de handoplegging. Dat houdt in dat een van de pastoors ons letterlijk de handen op het hoofd legde. Voor de meesten onder ons is dit een mooi moment. Alhoewel er niet echt veel drukte is en er bijna niets gebeurt, is het wel een moment waarop je innerlijk en uiterlijk heel stil wordt. De handen op het hoofd voelen veilig en geborgen en menigeen moet hierbij een traantje wegpinken. Verkwikt konden we daarna dan ook weer op weg. Petra was voor het eerst weer van de partij. Zij is tot vandaag alleen op haar hotelkamer gebleven, omdat ze zich echt beroerd heeft gevoeld de afgelopen dagen, maar gelukkig is ze nu weer in staat om te functioneren en zal ze morgen met ons het vliegtuig instappen.

Toen we terugliepen vanuit de handoplegging naar het hotel, liepen we de hulpbisschop tegen het lijf en dat moment werd vereeuwigd en vastgelegd. Eerst probeerde een langslopende mevrouw ons fototoestel te bedienen, maar we zagen dat dit niet zo goed geslaagd was. We keken snel om ons heen en vroegen een langslopende marinier van de gendarmerie om een tweede poging te doen, waarbij het grapje werd gemaakt: “Dit moet er toch een worden met militaire precisie!” En ja hoor, hij hanteerde de camera zo dat er een goed resultaat uit kwam. Na deze ontmoeting ging ieder weer zijn eigen weg en genoten we allemaal van onze vrije middag. 

De hulpbisschop is hier als verantwoordelijke voor de geestelijke verzorging van de Nederlandse krijgsmacht vanuit de Rooms Katholieke kerk en vanuit die positie is hij hier met de militairen uit Nederland, die komen om mee te doen met de internationale bedevaart in Lourdes. Dat betekent dat de internationale militaire bedevaart vandaag van start is gegaan en de sfeer hier in Lourdes in een mum van tijd helemaal veranderd is. Er klinkt muziek uit alle hoeken en gaten en de militairen komen vanuit alle landen hierheen. Zo zien we de ene na de andere groep rond marcheren. Mariniers, luchtmacht en landmacht; ze zijn hier allemaal vertegenwoordigd. Zo zagen we ook tot onze verrassing ineens de vervanger van deken Bouman opduiken, die we pas geleden in onze parochie ontmoet hebben. Dit was toch wel een mooie ontmoeting! Een keer in de zoveel tijd komt Mattie namelijk iemand tegen die groter is dan hij en dat was vandaag!

De rest van de middag hadden we lekker vrij en ging ieder zijnsweegs. De laatste souvenirs werden ingekocht, de laatste capucino’s met slagroom gedronken. Het was een rustige middag en hier was ook iedereen wel aan toe. Na het diner hadden we nog één laatste programmaonderdeel: het zegenen van de devotionalia (dat zou een mooi woord voor galgje zijn, toch?!); oftewel het zegenen van de souvenirs. We kwamen met z’n allen samen in een zaaltje en hadden besloten om daarna nog kaarsjes te gaan opsteken om zo symbolisch alle intenties achter te laten. We hadden namens de groep een kaars laten maken waar het logo van Chrisko op stond. De winkelier die dit zou doen, gaf aan dat zij dit logo mooi op de kaars kon maken en dat zij daarnaast de woorden ‘groupe Chrisko, Lourdes 2022’ kon graveren in de kaars. Nou, dat vonden we natuurlijk heel erg leuk! Vol verwachting haalden we de kaars op en wat hebben we gelachen! De mevrouw had de print van het logo gewoon met plakband op de kaars geplakt en met een dikke, zwarte, watervaste stift de woorden geschreven op het witte blaadje! Aangezien de gedachte telde, hebben we de kaars toch maar gewoon zo meegenomen en hier zelf nog wat aan geknutseld om ervoor te zorgen dat het toch nog iets werd! Sowieso viel het met de kaarsen niet mee vandaag! Terwijl we aan het verzamelen waren voor het zegenen van de devotionalia, hoorden we opeens een harde knal. We draaiden ons om en zagen dat de grote kaars, die de dames uit Welten gekocht hadden voor alle intenties van hun thuisfront, gevallen was! De kaars was in drie stukken gebroken! Snel zetten we deze recht, pakten hem op en renden ermee terug naar de winkel. De meneer was ontzettend begripvol en bovendien behulpzaam. Na telefonisch overleg met zijn baas gaf hij ons een nieuwe kaars ter vervanging van die gebroken was; pro Deo! We hoefden alleen het verschil bij te betalen van de nieuwe kaars, die groter en daarom duurder was dan de oude, en let wel de gebroken kaars kostte 70 euro dus het ging echt over een dikke kaars. Hierdoor konden we alsnog met twee grote kaarsen richting de kaarsenkapel. Onderweg hier naartoe, kwamen we opnieuw de hulpbisschop tegen. Hij besloot gezellig met ons mee te gaan en dat was maar goed ook! Na een kort gebed, wilden we namelijk de kaars aansteken. Waseem en pastoor Blom mochten dit doen en het bleek niet zo gemakkelijk als het klonk, waardoor de hulpbisschop eraan te pas moest komen om de kaars aan te krijgen. Nadat hij eenmaal aan was, viel de stilte over de groep. Iedereen bad voor zijn eigen intenties en zo sloten we avond mooi af.

Helemaal klaar is het natuurlijk nog niet. Vanavond hebben we nog een gezellige avond te gaan en morgen reizen we nog gezellig met z’n allen naar huis. We gaan rond een uur of 11 al richting het vliegveld. Morgenvroeg kunnen we dus nog even van het samenzijn genieten en dan zien jullie ons vanzelf thuiskomen.