Gisteravond, na het plaatsen van de blog, zijn een aantal van ons nog in alle stilte naar de grot gelopen. In de avond, wanneer de meeste pelgrims slapen en de vrijwilligers meestal wat zitten te kletsen of nog wat zitten te drinken, is het altijd heel stil bij de grot. Dit is dus mooi om mee te maken en in alle stilte konden we zo wat afschakelen van de drukte overdag. Moe, maar ook opgeladen, gingen we zo slapen om in de ochtend weer samen te komen aan het ontbijt. Vanochtend stond de internationale mis op het programma. We verzamelden in de lobby en dit hebben we eens helemaal anders aangepakt. De afgelopen dagen hadden we ervaren dat we, tijdens het verzamelen, de ingang van het hotel nog wel eens blokkeren. We hebben elke keer ongeveer tien rolstoelen nodig en dat maakt dat er bij het vertrek altijd een drukste van jewelste is. De rolstoelen worden klaargezet, de pelgrims komen naar beneden en daarnaast lopen er natuurlijk ook nog andere mensen rond in de lobby. Daarom hadden we dit vandaag eens anders aangepakt en zaten alle pelgrims keurig, netjes in een rijtje. Het zag wat komisch uit, maar het werd hierdoor wel stukken overzichtelijker en rustiger!
Tijdens de internationale mis komt het grootste deel van alle pelgrims die aanwezig zijn in Lourdes naar de grote ondergrondse kerk, die gebouwd is als omgekeerd schip en als een graankorrel, om samen de mis te vieren. We waren mooi op tijd aanwezig, waardoor onze pelgrims in de rolstoel eersterangs zaten! En niet zomaar eersterangs, ze zaten op de voorste twee rijen en konden zo alles goed overzien en hadden direct zicht op het altaar. De mis werd voor een groot deel in het Frans gedaan. Dit was geen probleem, want veel van wat er gebeurde, werd op de grote schermen ondertiteld in alle talen aanwezig en dus ook in het Nederlands. Tijdens de preek werden we allemaal opgeroepen om getuigen te worden/te zijn van wie wij zijn en waar we voor staan. Het past bij ons geloof om dit te doen met vriendelijkheid en met een glimlach. Maar daarnaast kunnen wij ook getuigen door te bidden, net zoals Maria met Bernadette deed. Maria begon de rozenkrans met het Onze Vader en dat is mooi, want zo laat zij ons zien dat we, samen met haar, mogen bidden tot Onze Vader en mogen we zo Zijn kinderen zijn! Het is met geen pen te beschrijven hoe indrukwekkend het is om de internationale mis mee te maken. Er zijn zoveel verschillen tussen mensen; nationaliteit, huidskleur, taal, leeftijd en noem maar op, maar al deze verschillen vallen weg, omdat iedereen aanwezig in hetzelfde gelooft, hetzelfde bidt en hetzelfde beleeft. Dat is prachtig om te zien en mee te maken. Beelden vertellen natuurlijk meer dan woorden, maar ook hier kunnen we niet veel van delen, aangezien het niet toegestaan was om foto’s te maken gedurende de viering.
Na de viering ging ieder weer zijn eigen gangetje totdat het lunchtijd was. Na de lunch gingen we naar de viering van barmhartigheid. Tijdens de viering stond het verhaal van Bartimeüs centraal. Bartimeüs is een blinde bedelaar. Als hij Jezus voorbij hoort komen, trekt hij zijn stoute schoenen aan en roept hij naar Hem om te vragen voor genezing. Hij laat hiermee een groot vertrouwen en geloof in Jezus zien. De apostelen en de andere omstanders snappen hier niets van en willen dat Bartimeüs stil doet en rustig blijft. Maar Jezus kijkt anders en laat dit ook zien: Hij vraagt aan de anderen of zij Bartimeüs bij Hem willen brengen en geneest hem van zijn blindheid. Natuurlijk komt bij ons dan meteen de vraag op: wie is er nu eigenlijk blind in dit verhaal? Bartimeüs ziet misschien letterlijk niets, maar figuurlijk ziet hij veel meer dan de mensen om Jezus heen, die namelijk precies het tegengestelde doen van wat Jezus zelf zou doen. Wat Jezus daarna doet, mag ons veel rust en vertrouwen schenken. Jezus laat Zijn leerlingen en de omstanders hierna niet links liggen, maar ziet ook wat zij nodig hebben. Hij vraagt hen namelijk om Bartimeüs bij Hem te brengen. Hierdoor helpt hij ook Zijn leerlingen en de omstanders om Bartimeüs in ware gedaante te zien! Daar mogen wij ons toe opgeroepen voelen: om te zien wat de ander doet, om te zien wat een ander nodig heeft. Net als Jezus dat bij ons ziet. Onze jongeren hielpen tijdens de viering een handje. Pastoor Blom, die hoofdcelebrant was, had hen gevraagd of zij wilden helpen bij het uitbeelden van het verhaal en dat deden ze graag en vol overgave. Ook tijdens het uitspreken van de voorbeden waren drie van ons gestrikt om mee te lezen en een delegatie van Ensemble Chrisko zong een aantal toepasselijke liederen. Zo droeg iedereen zijn steentje bij en werd het een hele mooie viering.
Na de viering bleef iedereen een beetje rondom het heiligdom hangen. De een liep nog even langs de grot, of ging naar de baden, de ander zocht een terrasje op. We hadden namelijk maar een uurtje voordat we aan zouden sluiten bij de sacramentsprocessie. Ook hierbij komen veel pelgrims die aanwezig zijn, meedoen en ook dit is indrukwekkend. Iedereen spreekt een andere taal, maar de gebruiken en rituelen, behorende bij de aanbidding, zijn in alle landen nagenoeg hetzelfde. Dat geeft een saamhorigheidsgevoel waarvan menigeen kippenvel kreeg. Daarnaast is het prachtig om mee te maken hoe zoveel mensen samen, toch zo ontzettend stil kunnen zijn. Tijdens de uitstelling van de monstrans met daarin het Allerheiligste, werd het stil en konden we een speld horen vallen!
We sloten de dag af met het diner, waarbij we slap gelegen hebben over het feit dat we niet zeker wisten welk vlees we nu op ons bord hadden liggen. De grapjes waren daardoor natuurlijk niet van de lucht. Verder hadden we geen avondprogramma, zodat iedereen kon doen waar hij of zij zelf nog behoefte aan had. Zo ging de een al slapen, terwijl de ander nog wat voor souvenirtjes ging shoppen. Twee van ons gingen op pad voor het kopen van een kaars. Morgen gaan we deze met de hele groep wegbrengen. Zo laten we symbolisch alle intenties, gebeden en gedachten, die we met ons mee hebben gebracht, achter in Lourdes. Op de kaars wilden we het logo van Chrisko zetten. Dit hebben we ook op een stok bevestigd die we in de lucht kunnen houden, wanneer we in een drukke omgeving zijn. Zo zijn we vindbaar voor elkaar tussen alle mensen. Onder het logo hadden wij ‘ST. Chrisko’ geschreven, denkende dat we hiermee ‘Stichting Chrisko’ schreven. ‘ST.’ betekent natuurlijk niet ‘Stichting’, maar ‘Sint!’. Meneer Piepers had ons dit aan het begin van de week ook genoemd, maar helaas hadden wij er niets meer aan kunnen doen en eerlijk gezegd waren we het ook vergeten. Toen we vandaag echter met het logo stonden, bij het kopen van de kaars, vroeg de mevrouw van de kaars: “Who is Saint Chrisko!?” Meteen dachten we hier weer aan en hebben we toch wel even moeten lachen. We vroegen ons namelijk opeens af hoeveel mensen er deze week zijn gaan Googlen om te achterhalen wie de heilige Chrisko wel niet zou zijn…!
Genoten