Lourdes 2022 – dag 3

Ook deze dag leek, net als de voorgaande dagen, een prachtige, zomerse dag te worden en daardoor schoten ons de toepasselijke woorden te binnen van Henriette, een van onze pelgrims. Zij vertelde gisteren namelijk dat haar vader vroeger altijd zei, als ze onderweg waren en mooi weer hadden: “Wenn Engelen unterwegs sein, dann scheint die Sonne!” en zo is het maar net. In het algemeen is de sfeer in de groep zo goed, dat je zou kunnen zeggen dat het engelgehalte hier hoog is en er geen vuiltje aan de lucht is. Mensen helpen elkaar waar nodig, maken met iedereen een praatje en kijken op een goede manier naar elkaar om. Hierdoor lijken alle verschillen weg te vallen, omdat we allemaal op een en hetzelfde gericht zijn. Hier en daar beginnen de soms jarenlange opgekropte tranen te vloeien, want hoe vreemd het ook klinkt, in Lourdes is daar ruimte voor, omdat iedereen op het goede gericht lijkt te zijn. De rust en de saamhorigheid maakt ongewild en onbewust iets los in de vaak vermoeide en uitgebluste harten en bij Maria kunnen we ons hart uitstorten, net als bij een moeder, zonder voorbehoud. 

Vandaag hadden we meerdere verschillende en uiteenlopende programmaonderdelen, waar ieder uit kon kiezen naar eigen hartenlust. Sommigen vertrokken daardoor al voor dag en dauw en liepen naar Bartrès, de plek waar Bernadette gedurende haar kinderjaren gewoond heeft.

Dagexcursie

Weer anderen maakten een dagtour door de Pyreneeën, via de Spaanse grens. Zij vertrokken rond de klok van acht uur vanuit Lourdes. Het werd een bustocht om nooit te vergeten; angst voor de hoogte, wagenziekte, maar vooral veel plezier en gelach. Het uitzicht was sprookjesachtig mooi. Tussen de hoge bergen, volle dennen en woeste watervallen voelden ze zich als mensen heel erg klein. De lucht was helder blauw en de zon schitterde in het kolkende water van de rivier de Gave. De eerste stop was bij Pont Napoleon. Deze brug is gebouwd door Napoleon III. Het verhaal hierbij is dat ieder, die twee keer over de brug loopt, in het jaar daarop zwanger zou worden. Zij maakten van de tijd gebruik door foto’s te maken van het prachtige natuurgebied, van elkaar en natuurlijk niet te vergeten, voor het houden van een korte toiletpauze. Vervolgens werd de bustocht voortgezet reden ze over de kronkelende wegen verder door de Pyreneeën. 

Ook tijdens de tocht genoten ze met volle teugen. Het uitzicht vanuit de bus was namelijk prachtig. Ze hadden geluk met het weer. Doordat het niet bewolkt was, konden de besneeuwde bergtoppen worden bewonderd en zo nu en dan reden ze ook door een van de vele kleine gehuchten met authentieke en oude huisjes, boerderijen en pleintjes. Later op de dag werd een pauze gehouden in de Gavarnie, waar ook de groep van de middagexcursie heen zou gaan. Gavarnie is een klein bergdorpje, rondom de stroom van de Gave. Vanaf hier hadden ze prachtig uitzicht op de vele watervallen en het sneeuwlandschap in de bergen. Het is een oud, gezellig dorpje, met een prachtige kleine kerk. En het bleek dé perfecte plek om langs de rivier te wandelen of om op een terrasje te gaan zitten. En daar werd natuurlijk goed gebruik van gemaakt. Al met al was het een geslaagde dag, het was lekker warm en het was heel gezellig!

De overgeblevenen in Lourdes konden ietsje langer uitslapen en mochten wat later aan het ontbijt verschijnen, omdat de Eucharistieviering voor hen pas om 9.00 uur begon. Een voor een druppelden we binnen in de ontbijtzaal en toen we aan het inventariseren waren wie van de pelgrims mee naar de kerk wilde gaan, zeiden de dames uit Welten hardgrondig: “Maar natuurlijk! Als we bier en wijn kunnen drinken, kunnen we ook naar de kerk!” en zo is het maar net. Tijdens de viering hoorden we het evangelie van Johannes en Maria. Toen Jezus aan het kruis hing, zei Hij tegen hen dat zij moeder en zoon zouden worden. Hij vertrouwde hen eigenlijk aan elkaar toe en dat is precies wat wij mensen ook allemaal nodig hebben. Dat wordt in Lourdes erg zichtbaar: wij kunnen allemaal af en toe een luisterend oor gebruiken. Zo vertelde de priester verschillende verhalen, die hij al meegemaakt had in Lourdes. Over twee jongeren die hem hadden verteld over de eerste vonkjes die in Lourdes waren overgeslagen. Over een jongeman die in alle stilte bij hem was gekomen om te praten over het feit dat hij misschien roeping had. Over een verpleegkundige die haar moeder beloofd had mee naar Lourdes te gaan en dit na zoveel jaar nog steeds trouw deed. En ga zo maar door. Wij zijn ons in Lourdes bewust dat we er voor elkaar mogen zijn; in gesprekken, in het samenzijn! Een mooie boodschap die we ons ter harte nemen! Letterlijk zijn wij natuurlijk de hele week echt voor elkaar daar. Na de mis ging ieder dan ook met zijn “rolstoelmaatje” zijn eigen weg. Waar sommigen al naar de baden gingen, brachten anderen een bezoekje aan de toeristische winkeltjes of deden degenen die wisten dat ze hun befaamde middagdutje gingen missen, uit voorzorg al een ochtenddutje. De groep uit Welten ging met hun begeleiders en hun oud kapelaan Blom even rustig bijkomen op een terras aan het water om zo bij te kletsen. Zo was er voor ieder wat wils en kwamen we allemaal weer opgeladen samen bij de lunch. Wat nog leuk is om te vertellen, is dat de baden een hele andere invulling hebben gekregen. Waar de pelgrims zich vroeger eerst helemaal moesten uitkleden om letterlijk ondergedompeld te worden in een bad met water uit de bron, is dit nu heel anders geregeld, waardoor het ook voor de minder mobiele pelgrims wat toegankelijker geworden is. Daarnaast is dit moment hierdoor meer gelijkend op de ervaring van Bernadette, die van Maria de opdracht kreeg de grond open te graven, zichzelf te wassen bij de bron en ervan te drinken. Pelgrims krijgen nu een kannetje met water uit de bron, waarmee het gezicht en de handen kunnen worden gewassen en daarna nog van het water gedronken wordt. Hierna kregen pelgrims de mogelijkheid om samen nog te bidden. Een heel intieme en mooie gebeurtenis, vertelden de dames die al geweest zijn, die je heel dicht bij Bernadette kan brengen.  

Middagexcursie

Na de lunch vertrokken we met het grootste deel van de overgebleven groep naar Gavarnie. De overigen gingen vanmiddag gewoon hun eigen gangetje. Wat belangrijk is om te weten, is dat iedereen vrij is om tijdens deze reis wel of niet deel te nemen aan het programma dat wordt aangeboden. Dat maakt dat je nog alle kanten uit kunt en dat zichtbaar wordt dat mensen soms heel ondernemend en inventief zijn en een eigen programmaonderdeel verzinnen. Zo hoorden we bijvoorbeeld van een pelgrim dat je voor een euro de bus kunt pakken naar Cité Saint-Pierre, waar arme(n) gezinnen kunnen verblijven als zij naar Lourdes komen. Het is mogelijk om daar wat rond te wandelen en anderhalf uur later weer opnieuw in de bus in te stappen, die je terug naar het heiligdom brengt.

Tijdens de busreis naar de Gavarnie kregen we een rijdende rondleiding en werd het een en ander verteld over de wetens- en  bezienswaardigheden onderweg. Doordat we dit jaar in mei in Lourdes zijn, konden we de Pyreneeën goed zien en konden we de eeuwigdurende sneeuw op de bergen in de verte zien liggen. Hoe dichter we bij de Gavarnie kwamen, hoe dichter we bij de besneeuwde bergtoppen kwamen. Het uitzicht bij de Gavarnie op de bergen blijft elke keer opnieuw een indrukwekkend beeld. De pracht en de schoonheid van de natuur is hier onmiskenbaar te herkennen. Hier zou je, als je kon schilderen, graag je schildersezel neerzetten, want de natuur draagt hier vele facetten met zich mee. De ruwe, wit besneeuwde bergen in combinatie met het stromende water van de Gave, de groene grasweiden en de kale rotsen waar watervallen uit stromen, de vele stenen in alle soorten, vormen en kleuren en dan niet te vergeten de bomen, planten en bloemen. Als je hier loopt, voel je je eigen kleinheid en worden al je zintuigen op een hele andere manier geprikkeld dan in de bewoonde wereld waar het vaak zo hectisch en druk kan zijn, als je daar zelf niet voor waakt. Hier kijk je als vanzelf je ogen uit, omdat je bijna niet weet waar je kijken moet, zoveel moois is er te zien. Het geluid van het stromende water maakte het plaatje bijna compleet, totdat er ineens nog een kudde paarden kwam aangelopen op het voetpad langs de Gave om zo het plaatje echt af te maken. Nadat we zo de hele kudde zagen passeren, kwam even later nog een paard vanachter een rots tevoorschijn. Hij sjokte als een verloren schaap achter de kudde aan en dit zorgde natuurlijk voor de nodige hilariteit. Terwijl we zo rondliepen, verzuchte iemand uit de grond van het hart: “Hier zou ik wel willen wonen later, zo mooi is het hier!” En hoewel iedereen het laatste unaniem kon beamen, waren ze het met het eerste niet eens. Niemand van de anderen zou hier willen wonen, want het is hier volgens ons ook vaak een eenzaam bestaan. De huizen liggen vaak ver uitgestrekt uit elkaar. Maar zoals bij zoveel dingen, is natuurlijk ook voor alles iets te zeggen en heeft alles zijn eigen voors en tegens. Dus genoten we met volle teugen van dit bijzondere moment en probeerden we zoveel mogelijk indrukken in ons op te nemen en op de gevoelige plaat vast te leggen. Zo stapten we allemaal heel tevreden en dankbaar na een tijdje weer terug in de bus en werden we veilig terug naar ons hotel gebracht. Onderweg nog even verder genietend van de mooie natuur. En waar op de heenreis meerderen in slaap vielen, doordat hun buiken net gevuld waren, bleven de ogen nu grotendeels open en ratelden sommigen er vrolijk op los. Bij het diner trof iedereen elkaar weer en konden we elkaars belevenissen, opgedane ervaringen en verhalen delen. 

Moe, maar zeer voldaan, kwamen de groepjes allemaal weer samen bij het diner, waar we weer heerlijk werden verwend met frietjes! Als echte Nederlanders, vroegen we daarbij natuurlijk om mayonaise. Eerst werden we wat raar aangekeken, maar toen de obers ons daarna van de ‘friet mayonaise’ zagen smikkelen, moesten ze er stiekem toch wel om lachen. Dit bewijst dat het gezegde van mevrouw Vreuls heel slim was. Zij zei gisteren: “Als ik nou toch nog jong was, zou ik in Lourdes een frietenkraam openen, zodat alle jeugd bij mij frietjes mayonaise kon komen eten!” Na het avondeten stond er verder niets meer op het programma. Daarom kwamen we met degenen die dat wilden, samen in de lobby om met Marieke nog wat te zingen. Zo maakten we er samen nog een leuke en gezellige avond van!

4 gedachten over “Lourdes 2022 – dag 3”

  1. Namens de hele achterban van de drie zusjes Frijns (uit Welten en Roermond) hartelijk dank voor de uitgebreide verslaglegging elke dag.
    Zij zijn in veilige en liefdevolle én gezellige handen!

Reacties zijn gesloten.