Voettocht naar Maria, de Sterre der zee

Gisteren, de eerste zaterdag in de Mariamaand oktober, was het weer zover en liepen we traditiegetrouw onze jaarlijkse bedevaartstocht naar Maria, Sterre der zee, in de Onze Lieve Vrouwe Basiliek in Maastricht. De avond ervoor hadden we tijdens onze clubbijeenkomst, met de jongeren, Maria van dichtbij onder de loep genomen. Terwijl we zo samen bezig waren, aan de hand van dit thema, ontspon zich een waardevolle avond waarbij zij, de moeder van Gods zoon en Draagster van het (levens)licht, van meerdere kanten belicht werd. Dat maakte dat we de volgende ochtend goed voorbereid en gewapend met onze eigen hartsintenties op pad gingen naar haar, die een moeder voor alle mensen wil zijn. In haar handen wilden we onze zorgen, moeilijkheden, vragen en gedachten achterlaten en dat niet alleen, we wilden ook dankzeggen voor alles wat we al gedurende ons leven uit haar handen hebben mogen ontvangen.

Dit jaar was het even spannend of we wel konden gaan, maar gelukkig werden de coronamaatregelen niet dusdanig aangescherpt, dat de bedevaart geen doorgang kon hebben. Van tevoren hadden we ingespeeld op de actuele gebeurtenissen van dat moment. Zodoende hadden we onze gebruikelijke nachtelijke tocht verplaatst naar overdag, omdat we het niet verantwoord vonden om in de nacht de anderhalve meter afstand in stand te houden. Dat zou namelijk betekenen dat de groep te ver zou uitwaaieren en dat we in het donker geen overzicht zouden hebben. Nadat de keuze eenmaal gemaakt was om overdag te gaan in plaats van ’s nachts, gingen de uitnodigingen al snel de deur uit. Even spande het er nog om of de groepsgrootte binnen de perken zou blijven, echter dat probleem loste zich vanzelf op doordat mensen geblesseerd waren of ervoor kozen om deze keer niet mee te lopen.

Zodoende gingen we gisteren bepakt en bezakt met regenkledij, twee aan twee op weg en probeerden we op deze wijze de anderhalve meter regel in acht te nemen. Voordat we vertrokken werd eerst nog de gebruikelijke groepsfoto gemaakt. Dat probeerden we zo goed en zo kwaad als mogelijk volgens de aangegeven richtlijnen te doen. Gelukkig zijn wij met veel familieleden onderweg en konden deze in één bubbel bij elkaar en zo is er nog veel mogelijk als je creatief bent en je niet door angst laat regeren. De buienradar voorspelde al een paar dagen geen goed nieuws en we merkten aan den lijve dat deze weersvoorspellingen klopten als een bus. Nog voordat we goed en wel in Voerendaal waren, begon het te regenen en dat hield pas op toen we bij het plateau aankwamen, de plek waar je Maastricht al in de verte kunt zien liggen. Al snel was menigeen kletsnat, omdat de regenjassen doorweekt waren door de regen die uit de hemel omlaag viel, maar dat kon de pret niet drukken. De sfeer was gemoedelijk en zowel jong als oud genoot van deze wandeltocht.

Dit keer was het een hele andere ervaring omdat het licht was en je om je heen kon kijken en kon genieten van de natuur. Ook de pauzes brachten we in de regen door en Joop, die dit jaar de koploper was, hield het tempo er goed in. Daarnaast bewaakte hij de tijd goed. Het lopen leek als vanzelf te gaan. Al hoewel natuurlijk deze of gene toch last kreeg van blaren aan de voeten of schoenen die niet lekker zaten en vervelende drukplekken veroorzaakten. Maar zoals het in het echte leven ook gaat, mag ook deze tocht ons wat kosten en hoeft het niet allemaal van een leien dakje te gaan. Mattie die de achterhoede vormde hield de groep goed in de gaten en zorgde ervoor dat we niemand onderweg zijn verloren.

Bij ‘de drie beeldjes’ in Valkenburg peuzelden we vol smaak onze lunchpakketten op en lieten we ons door de regen niet weerhouden om even te gaan zitten. Op deze plek werden schoenen gewisseld en Theo stapte hier, zoals van tevoren afgesproken was, uit. Peter voegde zich op dit punt bij ons. Niet iedereen is in staat om een hele tocht te lopen en zo zijn er meerdere in- en uitstapmomenten mogelijk, zodat iedereen die dat wil mee kan lopen, helemaal of een stukje. Alles is mogelijk binnen de eigen mogelijkheden en/of onmogelijkheden. Zo stapten na het plateau ook de dochter en schoonzoon van oubaas Kastelic in. De oubaas, opa Karel voor zijn kleinkinderen, liep deze tocht vanuit de verkennerij en zijn dochter en schoonzoon namen deze traditie over. Zij zijn nu 81 en 86 jaar oud en lopen dit jaar het laatste stuk met ons mee. Zij hebben het stokje, net als in een estafette, aan ons doorgegeven. Hoe waardevol is het om iets goeds door te geven aan de volgende generatie, zodat er een traditie kan ontstaan die het waard is om voort te zetten en door te geven. Vier generaties lang lopen nu al meer dan 70 jaar deze tocht en we hopen, als God het belieft, dat dit goede gebruik doorgegeven zal worden naar de vijfde generatie, die al ter wereld is, maar nog te jong is om deze tocht te kunnen lopen.

En zo kwamen we een uurtje eerder dan gedacht aan in Maastricht. Op ons gemak konden we op het Onze Lieve Vrouwe plein nog iets warms of kouds drinken. Om 17.00 uur begon in de kerk de Engelstalige mis en daar mocht het ensemble van Chrisko hun eigen liederen zingen. Hierna werden de kaarsjes aangestoken en onze intenties in goede handen achtergelaten. Opnieuw werd er een groepsfoto gemaakt en daarna ging ieder zijns weegs. Het uitgebreide en goed verzorgde ontbijt, dat ons normaal wacht na onze nachtelijke tocht, was nu niet mogelijk en dat vond iedereen jammer. De geluiden die we gedurende deze tocht hoorden waren duidelijk. Twee dingen sprongen eruit namelijk: overdag is deze tocht véél beter te doen dan in de nacht èn daarnaast kunnen we wat betreft een gezamenlijke afsluiting ook in plaats van een ontbijt een gemeenschappelijk avondmaaltijd doen. Er werd nog druk gespeculeerd over allerhande opties en mogelijkheden en zo zie je … het coronavirus brengt van alles in beweging wat normalerwijze bij het oude wordt gelaten, omdat het loopt en altijd zo gelopen heeft. Doordat het virus een streep door de rekening trok van onze gebruikelijke aanpak, werden we min of meer noodgedwongen een ander antwoord geven en kijk wat er dan kan gebeuren. We houden jullie op de hoogte. Eén ding is zeker: “Maria, volgend jaar zijn we weer van de partij!”

4 gedachten over “Voettocht naar Maria, de Sterre der zee”

  1. Met de hulp van “Boven” kom je een heel eind, kan ik volgend jaar ook deelnemen op mijn scootmobiel, hij heeft een actieradius van 55 km? Blijf alert en gezond, groet van Ad.

  2. Pittige en natte tocht.
    Jullie zijn volhouders hoor. Proficiat.
    Bedankt voor de foto’s.

    Groetjes, Ans Vork.

  3. Wat een gezegende voettocht, zowel letterlijk als geestelijk.
    En een heel mooi verslag inclusief foto’s. De moeite waard en goed om door te geven!
    Tiny

  4. Wat een prachtige foto’s. Woon sinds vorig jaar in Heerlen vlak bij de Pancratius maar ik kom oorspronkelijk uit Maastricht. In de OLV Basiliek ben ik vroeger misdienaar geweest.

Reacties zijn gesloten.