Gisteravond zijn we met Albert in een verantwoord restaurant kip saté gaan eten. Hij had een tafeltje voor vijftien personen gereserveerd, maar uiteindelijk gaven maar acht personen acte de présance! De rest lag uitgeteld in bed nadat we ze eerst voorzien hadden van kippenbouillon, die we dankzij de goede zorgen van Marleen ook bij ons hadden. We hebben afgesproken dat we morgen om 7.00 uur ontbijten om 7.30 uur worden opgehaald en naar de bouw worden gebracht. Dit was ons eigen voorstel. We willen liever vroeg beginnen en vroeg ophouden dan dat we in het heetst van de dag moeten werken, want de warmte en de vochtigheid maken het niet makkelijker. Niet voor niets luidt het spreekwoord: ‘Morgenstond heeft goud in de mond!’. Nog eerder beginnen lukte niet omdat in ons guesthouse het ontbijt niet eerder kan worden geregeld. Eerst zouden we nog in het dorpje zelf bij iemand in huis te gast zijn met zijn vijftienen. Dat idee heeft Albert gelukkig afgeblazen omdat het huis qua voorzieningen niet voldeed voor onze groep en zeker niet als er iemand ziek zou worden…! Een ander heuglijk nieuws was dat Claire haar propedeuse had gehaald. Dolblij kwam ze binnenrennen met het goede nieuws. Misschien was ze zo euforisch van dit geweldige nieuws dat ze bijna met de contactlenzen van Loeke in haar ogen naar buiten liep. Loeke vond dit toch wel een beetje te veel van het goede. Na deze commotie gingen we, ieder met de eigen lenzen in de ogen weer aan de dag beginnen.
Vandaag werden we bemoedigend toegesproken door de zin op het handje, geschreven door Shauny’s ouders: ‘Pak het aan met liefde, passie en vertrouwen’. De groep die vandaag begon was flink geslonken in vergelijking met de originele ploeg, maar daardoor niet minder daadkrachtig. Gelukkig was Janneke vandaag wel van de partij.
 |
 |
We hebben gisteren een extra stimulans gekregen! Een van de dorpelingen was komen zeggen dat hij zo blij was om te zien dat de school weer opgeknapt werd. Hij had vroeger ook op dit schooltje gezeten en was bang geweest dat het schooltje zou blijven zoals het altijd al geweest was en zou vervallen. Daarnaast was hij blij dat dit een aanzuigend effect zou hebben: hoe beter en mooier de school, hoe meer kinderen naar de school zouden komen. We gaan dus hard ons best doen om dit effect zo groot mogelijk te laten zijn.
De dag begon een beetje moeizaam omdat we onze werkhandschoenen en rd4 zakken vergeten hadden. Dit waren vandaag twee essentiële elementen omdat we aan de achterkant van de school in de bebossing aan de slag zouden gaan waar bloedzuigers konden zitten. Onze chauffeur is gelukkig erg flexibel en hij reed zonder protesteren direct de gereden afstand weer terug naar het hotel om de spullen te halen. En we kunnen jullie verzekeren dat dat in Nepal geen makkelijke opgave is. Daarna bracht hij ons veilig naar de plek van bestemming.
Terwijl de grootste groep van diegenen die mee waren gegaan, begonnen te werken, gingen er een paar met de kinderen aan de slag. Er was besloten om te proberen het woordbegrip van de kinderen wat te verbeteren. Tijdens eerdere activiteiten waren we er namelijk achter gekomen dat de kinderen veel Engelse woordjes uit hun hoofd kennen, maar niet altijd weten wat deze woordjes eigenlijk betekenen. We maakten wandplaten waarop we begonnen met het knutselen van dieren, bloemen, een tank en vliegtuigen. Boven de knutselwerkjes schreven we het Engelse woordje, het Nepalese woord en het Nederlandse woord. Na twee voorbeeldjes, snapten de kinderen wat we wilden doen en gingen we aan de slag. Buiten was tegelijkertijd een grote groep bezig met springtouwen. De kinderen vonden dit heel erg leuk en waren erg enthousiast.
Na twee uurtjes was het tijd om met het echte werk te beginnen en werd er Engels gegeven vanuit een boekje. Er werd aan ons gevraagd of wij deze wat meer traditionele lessen wilden geven en wij stemden hiermee in. We verspreidden ons over de drie lokaaltjes in het noodgebouw en probeerden de kinderen iets bij te brengen. Wat je moet weten is dat deze lokaaltjes wel door muren worden gescheiden van elkaar, maar geen dicht plafond hebben. Dat betekent dat je van drie lokalen alles hoort doorklinken wat er gezegd of gedaan wordt. Dat maakt het les geven niet makkelijk.
 |
 |
 |
 |
De werkploeg daarentegen moest eerst even slikken toen ze hoorden wat er vandaag voor hen op het programma stond. De achterkant van de school moest namelijk worden schoongemaakt zodat daarna beton gestort kon worden voor de stevigheid van het gebouw. Dit hield in dat we tussen de bamboestruiken, de regenwormen en ander ongedierte de rommel die zich daar jarenlang opgehoopt had moesten verwijderen. Vanaf nu hebben we nog meer bewondering gekregen voor alle mensen van de RD4. De gesponsorde zakken van de RD4 kwamen ons vandaag helemaal goed van pas. Tot nu hadden we geen idee wat we hiermee konden doen. Maar voor het werk van vandaag waren ze uitermate geschikt. We probeerden de lokale bevolking te leren dat het plasticafval gescheiden moest worden van het groenafval. En omdat we niet gewend waren om op die steile helling te werken waren we dankbaar dat de kinderen weer wilden inspringen. Zij bleken ontzettend handig te zijn met het kapmes en hielpen ons met het wegkappen van de bamboe, die ons werk bemoeilijkte.
 |
 |
 |
 |
 |
|
Na flink door te hebben gewerkt hadden we de helling binnen een uur plastic-vrij en was ook de grootste hoeveelheid andere rommel weggeruimd. Voordat wij vandaag op ‘de bouw’ aankwamen hadden de werkers in het schooltje alle lokalen gestut. Er moesten nog sleuven gegraven worden aan de andere kant van het lokaal en de al gegraven gaten moesten dieper. Dus konden we weer aan de slag met het afvoeren van zand. Avaya blijft onze tolk en zorgt ook voor aanvulling van mankracht. Hij had zijn oom en broer geronseld, waar we erg blij mee waren omdat we ook vandaag een sterk tekort aan mannen hadden.
Het lijkt trouwens wel alsof de dorpsbewoners zijn wakker geschud door onze komst. In het hele dorp merken we opeens een grote bedrijvigheid op, die ons vreugdevol maakt. Het lijkt alsof het dorp en zijn inwoners in beweging komen en er steeds meer mensen ons opwachten als we komen. Eerst met name de kleinere jeugd, nu ook steeds vaker de volwassenen. Ze kijken ons elke keer stralend aan en steken nu al net als wij hun duim omhoog of zwaaien en wij zeggen net als zij: ‘namasté’.
We zijn onder de indruk van de manieren waarop de mensen hier hun lasten dragen. Heel vaak zien we hier grote lasten vervoerd worden. Mensen wikkelen een band rond hun hoofd en hangen hierin bijvoorbeeld een kast, een grote kluis of zelfs een koelkast en brengen deze op deze manier van ‘A naar B’.
 |
 |
Maar dit even terzijde. Oké waar waren we, oh ja. Na een ochtend te hebben gewerkt kregen we weer een lunch. Deze bestond vandaag uit noodlessoep, een banaan en een gekookt ei. Toen we weer gesterkt beneden kwamen, zagen we dat terwijl wij even pauzeerden, er een groepje jongetjes ons zandafvoersysteem in bedrijf hadden gehouden. Het is zo leuk te zien hoe snel de kinderen alles oppakken.
 |
 |
Vivian ging met Avaya mee zakken vol afval wegbrengen. Hij liet haar zien hoe al het afval van een helling gegooid werd. En het bleek dat wanneer deze helling vol is, het afval op een heel eenvoudige manier werd verwerkt. Er wordt dan namelijk een lucifer omlaag gegooid en klaar is Kees. Gezien deze werkwijze is het dus niet vreemd dat de dorpsbewoners niet echt aan afvalscheiding hoeven te doen.
Toch willen we ze leren dat het niet goed is om zomaar afval achter je te laten vallen. Dus iedere keer als we een kind dit zien doen pakken we hem of haar bij de hand, gaan het samen oprapen en in een prullenbak doen. Op de foto hieronder zie je Avaya voor zijn huis dat ook sporen draagt van de aardbeving. Avaya is onze trouwste helper sinds het begin.
 |
Voordat we met de bus teruggingen, hebben we de springtouwen tevoorschijn gehaald. Dit was een groot succes. Klein en groot heeft zich kostelijk vermaakt!
 |
Op de terugweg naar huis hebben we nog even een pitstop gemaakt. Vijf dames hebben hun schoenenvoorraad aangevuld omdat hun gymschoenen nu werkschoenen waren geworden en ze zich daar natuurlijk niet met goed fatsoen in konden vertonen. Tsja, dat krijg je ervan als je dames loslaat zonder mannen… Naast het winkelcentrum lag een groot tentenkamp, wat helaas voor veel mensen nog steeds als ’thuis’ moet dienen als gevolg van de aardbeving. Stephan moest vandaag het mannelijke geslacht vertegenwoordigen en in de bus werd duidelijk wat voor zware taak hij op zich had genomen vandaag. Helaas heeft Noëlle zich na thuiskomst moeten afmelden en is naar bed gegaan. Mattie voelt zich al beter en ook Gijs, Shauny, Silvester en Maarten zien weer licht aan het einde van de tunnel. We hopen dat ze er morgen weer bij zijn.
 |
 |