30 Handen Nepal 2016 dag 2

Gisteravond hebben we het cadeautje open gemaakt dat we mee hebben gekregen van het thuisfront! Zij willen ons symbolisch een handje toesteken onderweg en hebben daarom voor elke dag een handje gemaakt met een tekstje erop. Op het introductiehandje werd benoemd dat we in 2003 voor het eerst op kamp gingen en dat toen het thema was: Hand in hand door geloofsland.’

Hoe toepasselijk, als je bedenkt dat we 13 jaar later zover zijn om de handen uit de mouwen te gaan steken om er voor andere jeugd en jongeren te kunnen zijn. Het merendeel van deze jeugd gaat namelijk al vanaf het eerste moment met ons mee op stap. Ondertussen zijn ze geen kind meer, maar jong volwassenen. Dat wat ze jarenlang ontvangen hebben willen ze ook nu aan de andere kant van de wereld in praktijk gaan brengen. Net als Martin Luther King, delen ook wij een en dezelfde droom en geven we gehoor aan wat in ons is gelegd. Wat wil een mens nog meer? Iemand zei: ” Het is net alsof we een weekendje naar de Eifel gaan en maandag weer thuis zijn, alleen dit keer is het niet de Eifel maar Nepal en niet een weekendje maar drie weken!”. Na de Eifel, kwam Lourdes en nu Nepal, wie had dat ooit kunnen denken toen we de eerste keer met de hele bus op kamp gingen. Elke keer opnieuw sprongen we in geloof en vertrouwden we erop dat het goed kwam en elke keer kwam het goed, meer dan goed zelfs.

Wij zijn sowieso blij en vreugdevol om te zien hoe ieder op zijn eigen manier, zich heeft ingezet om deze reis naar Nepal mogelijk te maken. Hier geldt echt het spreekwoord vele handen maken licht werk. Fleur bijvoorbeeld ontpopt zich als een ware reisleidster. Ze zorgt voor alle randvoorwaarden en brengt ons telkens op de juiste plaats en wij, wij hoeven maar te volgen! Zij regelt het als we iets zijn kwijtgeraakt en maakt heldere en duidelijke afspraken waardoor ieder op tijd daar is waar hij moet zijn. Het is precies zoals we bij een van onze eerste en favoriete thema’s uitwerkten: ‘Als je je eigen plaats inneemt, val je op de plaats!’. Zo is dat bij ieder van ons. Je hoeft het maar te zien en te begrijpen en er gaat een hele nieuwe wereld voor je open. Niet voor niets blijken we opeens puzzelstukjes als label te hebben aan onze koffers en handbagage. Sommigen zijn een middenstukje en anderen vormen het randje. Niet voor niets kreeg Fleur twee randpuzzelstukjes. Ook het maken van deze kofferlabels kwam weer door toeval en goede samenwerking tot stand. De ene laserde, de ander zaagde en brandde er de naam in en weer een ander boorde er een gaatje in. Maar toen waren we er nog niet, want hoe bevestigden we ze nu aan de koffers? Iemand toverde een touwtje te voorschijn en weer een ander een schaar en daarna konden we ze bevestigen aan onze spullen. Is het in het gewone leven niet net zo? Als je maar de handen in elkaar slaat en samenwerkt dan ben je samen tot veel in staat. Niemand of te wel geen enkel ‘stukje’ mag ontbreken in de puzzel, want alleen samen vorm je een geheel.

Precies op tijd gingen we het vliegtuig in en kwamen we het vliegtuig weer uit. We vlogen 2 uur vooruit in de tijd! In Abu Dhabi hebben we een tussenstop gemaakt van 6 uur en dat betekende dat we gehangen hebben in stoelen of gelegen op grasmatten. De jongens gingen op zoek naar een fitness ruimte om de tijd te doden, maar hebben deze niet gevonden. Maar ze lieten zich niet kisten en Gijs begon met buikspieroefeningen op de vloer. Al snel volgden Janneke, Noëlle, Fleur en Valerie. Liggend op de grond bij de gate zorgde de sportieve jeugd voor het nodige vertier voor de omstanders. Na afloop hebben ze de douche op het vliegveld opgezocht en kon iedereen weer fris en fruitig aan het laatste stuk van de reis beginnen.

De aankomst in Kathmandu was nat en warm, en we waren Albert heel dankbaar voor het helpen met het van te voren invullen van de visumpapieren. Hierdoor konden we direct aanschuiven en stonden we binnen no time buiten waar Albert ons begroette.

Tijdens de rit naar het hotel hebben we onze ogen uitgekeken. Verkeersregels bestaan hier niet echt, er wordt wel links gereden, maar de meest gevolgde regel lijkt hier toch wel ‘wie het hardst toetert heeft voorrang!’. We hebben slechts een glimp opgevangen van de omgeving. We kijken uit naar morgenvroeg wanneer de zon schijnt en de stad wakker wordt.

Bij het hotel kregen we elk een gelukskrans van bloemen, mala genaamd. In de tuin van het guesthouse kregen we nog een geweldige maaltijd aangeboden en namen we de plannen voor morgen door.

Alle meisjes liggen samen met Vivian en Mattie in een appartement. Door de tapijten en de aankleding doet het ons denken aan de Eifel, ons andere thuis. Het rijtje schoenen in de hal is ook een vertrouwd beeld, we kunnen met een gerust hart gaan slapen, alle kippen zitten in het hok.