Vanochtend hingen onze Nepali dresses al op ons te wachten en we verheugden ons dat we ze aan mochten trekken. Alle dagen hebben we ons de ogen uitgekeken naar de prachtige jurken van de Nepalese vrouwen. De ene kleurencombinatie is nog mooier en gewaagder dan de andere en ondanks dat de modellen vaak hetzelfde zijn, ziet elke jurk en vrouw daardoor totaal anders uit. Zoals op de foto misschien te zien is, voelen wij ons ook nog altijd mooi in onze jurken. Een aantal van ons merkten tot hun grote geluk dat zowel de jurk als de broek wat ruimer zitten dan verleden jaar. Een echte opsteker, want dat betekent dat hun wekelijkse sportactiviteiten effect hebben. Terwijl we ons verzamelden om naar Thali te vertrekken, zeiden de ‘cleaning lady’s’ spontaan, toen ze ons zagen, dat we er erg mooi uitzien. Net als de voorgaande jaren, merkten we aan alle kanten hoe leuk de Nepalezen het vinden dat we hun klederdracht dragen. Opnieuw rees daarom bij ons de vraag of wij Nederlanders het ook zo leuk zouden vinden als anderen, bijvoorbeeld Aziaten, zich in onze klederdracht zouden hijsen.
Onderweg naar Thali stopten we bij het huis van Indira. Daar stond Munu ons al op te wachten met het vermaakte hemd van Matteo. Geloof het of niet, het hemd paste nu perfect. Zowel bij Maureen als bij Matteo werd de kleding op het oog gecorrigeerd, zonder dat daar een centimeter of speld aan te pas kwam. Echt een knap stukje werk.
In Thali was de ontvangstcommissie druk bezig in de keuken. De principal had twee dagen geleden gezien hoe wij smulden van de friet met pannenkoek. Daarom was ze vandaag met Sima en Maya aan de slag gegaan om dit nogmaals voor ons klaar te maken. In onze ogen is het een pokkenwerk om voor zoveel mensen zelf frieten te snijden en deze daarna ook nog in een gewone pan te moeten bakken, maar toch deden ze dat. Van het kookeiland uit de container wordt druk gebruik gemaakt en de keuken is nu een leuke en gezellig plek geworden om samen te zijn. Sima en Maya liepen naast hun schoenen toen ze ons de frieten hoogstpersoonlijk kwamen serveren; wat waren ze gelukkig met de complimentenregen die ze van ons kregen.
In het lokaal van de principal hadden ze daarnaast een opruiming gehouden. Gedurende ons verblijf hadden we haar kantoor omgedoopt tot omkleedhokje en liepen wij, met toestemming, in en uit met onze modderschoenen en regenjassen. Omdat het gisteren onze laatste werkdag was geweest, hadden ze ons letterlijk uit het lokaal gebezemd en orde op zaken gesteld. Gisteren maakte Bindu ons daarvoor op de valreep nog duidelijk dat het enige kastje dat het kantoor telt, niet voor niets tegen de andere muur had gestaan. Mattie en Michele hadden het tegen de buitenmuur geplaatst. Ze legde Vivian echter uit dat het kastje nu zeker mooier stond, maar dat de buitenmuur ook erg vochtig was door de slagregen. Om die reden hadden zij zelf het kastje niet op die plek gezet. Gauw werd er dan ook voor gezorgd dat het kastje terug ging naar de oorspronkelijke plek en leerden we opnieuw een lesje. In ons ‘jeugdig’ enthousiasme hadden we weer vergeten van tevoren te overleggen, maar iets gedaan zonder te vragen.
Na het bekijken van het kantoortje maakten we snel ook een foto van de mannen. Doordat Matteo zijn hemd nog niet had in de ochtend, was dit nog niet gelukt. Achteraf was dit ook veel leuker zo! Dit hield namelijk in dat onze hele groep mannen compleet was: Chitra is namelijk onze zestiende man en hoort er helemaal bij. En natuurlijk geldt dat ook voor Avaya en Sunil.
Al snel besloten we naar de bouwplaats te lopen om een laatste blik op ons verzette werk te werpen. Het beton was goed gedroogd en de bouwplaats was volledig opgeruimd. Alles ligt klaar om verder te werken, maar het zal even duren voordat de werkmensen daadwerkelijk aan de slag kunnen gaan. Doordat de stempel binnen is, hebben we al een start kunnen maken. Echter zijn nog niet alle papieren rond om de hele som geld van Stichting Wilde Ganzen te ontvangen. Mede daarom wordt de bouw zeker de komende weken stilgelegd. Zodra de papieren rond zijn, zullen de werkmensen echter vol goede moed hard aan het werk gaan en zal er verder gebouwd worden aan de school. Zowel Avaya als Sunil hebben ons beloofd foto’s te sturen als er verder gewerkt gaat worden en we zullen via Indira en Sameer ook zeker op de hoogte gehouden worden. We zijn dankbaar voor het werk dat wij hebben kunnen doen en zijn tevreden met het afgeronde resultaat dat wij hebben kunnen neerzetten.
Het resultaat op de bouw is echter niet het enige dat we bereikt hebben. Ook de kinderen en leraressen gaan vooruit en dat is iets waar we misschien nog wel trotser op zijn. Door ons samen optrekken, de zorgvuldig voorbereide lessen en het doorzettingsvermogen van zowel de kinderen als onze jeugd, zien wij iedereen groeien. Niet alleen zij, maar ook wij leren veel van het lesgeven in deze totaal andere situatie dan in Nederland. Het grootste compliment gaat echter naar al deze lieve kinderen. Als zij niet bereid zouden zijn om te leren en zij zich niet openstelden voor onze hulp, zouden zowel de leraressen als wij kunnen inpakken. En leergierig, dat zijn de meesten. Zo kwam Bikash vandaag naar ons toe om te vragen of we zijn stropdas voor hem wilden strikken. We riepen Hugo op om verder te gaan waar Utsap eerder deze week mee begonnen was door het niet voor, maar met Bikash te doen om het hem zo te leren. Hugo wilde dit wel, maar Bikash had er eerst niet zoveel zin in. Hij vond zoals gewoonlijk het fototoestel en de filmcamera belangrijker. Noëlle greep in en gaf Hugo de tip om Bikash voor hem te pakken. Hugo waagde een nieuwe poging en we drukten Bikash op het hart dat hij goed moest opletten, omdat hij alles wat hij zelf kan doen, niet meer aan anderen hoeft te vragen. Vanaf dat moment lette hij op en uiteindelijk was hij in staat om zelf zijn stropdas te strikken! Terwijl we luid klapten voor zijn inzet en succes, zagen we aan de overkant de twee jongere broertjes van Sima en Maya naast elkaar zitten. De krullenbol, het broertje van Maya is haar tegenpool, terwijl we precies hetzelfde kunnen zegen over het broertje van Sima. Ook deze twee jongetjes zijn beste vriendjes en we kunnen bij hen hetzelfde onderscheid maken als we gisteren beschreven tussen Sima en Maya en Avaya en Sunil. Het introverte broertje van Sima zagen we aandachtig kijken naar hoe Hugo zijn uitleg gaf aan Bikash. Ondertussen was hij druk bezig met zijn eigen stropdas en maakte hij bewegingen alsof ook hij zijn eigen stropdas wilde knopen.
Hierna maakten we op het platte dak van de school een grote kring onder het zelfgemaakte afdakje. We zorgden ervoor dat geen van de kinderen zich buitengesloten kon voelen door de kring groter en groter te maken. Gemoedelijk zaten we zij aan zij. We zongen de animalsong met de kinderen. Ze kenden het hele lied en maakten de dansbewegingen. We zullen eerlijk bekennen dat ze het zelfs beter kennen dan sommigen van ons, die op de telefoon de tekst erbij moesten pakken.
We moesten na het zingen nog een tijdje wachten op de ceremonie en probeerden de tijd te doden door het telefoonspelletje te spelen. Toen we echter merkten dat dit te moeilijk was voor de kleinsten, veranderden we acuut van spel en speelden we dirigentje. De kinderen vonden het erg leuk om te doen en jong en oud, Nederlands en Nepalees, iedereen deed mee. De leraren verzamelden zich in een tweede kring om ons heen en deden ook mee. Jullie snappen natuurlijk wel dat het spel steeds moeilijker wordt naarmate het aantal mensen toeneemt, maar degenen die in het midden stonden, weerden zich kranig. Soms is het zoeken van de dirigent echter lastig en als de zoeker drie keer fout raad, moet hij of zij in het midden van de kring een dansje doen. Sima was de pineut. Ze verstopte zich achter Maya zodat ze niet in haar eentje hoefde te dansen. Janneke redde haar daarom uit de brand door samen met haar te dansen onder het motto: “Beter samen voor schut, dan alleen!”.
Op een gegeven moment waren we uitgespeeld en een beetje ongeduldig wachtten we op het begin van de ceremonie. Terwijl we stonden te wachten, kwam Avaya het platte dak op met de mededeling dat ook zijn moeder was gearriveerd. Net als bij de moeder van Sunil, vertelden we ook haar dat ze trots op haar zoon mocht zijn. Toen Ajay, de broer van Avaya, later arriveerde, was hij lichtelijk beledigd: hij was toch ook een leuk persoon!? We zetten dit dan ook recht, want daar had hij inderdaad gelijk in! De moeder van Avaya is pas 36 jaar, wat inhoudt dat zij 16 was toen zij Ajay kreeg. Ze vertelde dat dit in Nepal normaal was, ze was trots op haar zoons en zou hen het beste willen geven. Ze vroeg daarom zelfs of wij Avaya niet met ons mee naar Nederland zouden willen nemen voor zijn verdere onderwijs. We doen dit natuurlijk niet en hebben daarnaast het volste vertrouwen in Avaya’s doorzettingsvermogen en vindingrijkheid: hij komt er wel!
Hierna viel ons op dat de principal de stoelen in de kring aan het verplaatsen was. Al snel merkten we dat ze dit deed voor de officiële ceremonie. Wij moesten plaatsnemen op de ereplaatsen en de principal nam het woord. Daarbij verraste ze ons. De voorgaande jaren stortte zij een waterval van Nepalese woorden over ons heen die zo snel ging dat de vertaler haar niet kon bijhouden. Vandaag trok ze haar stoute schoenen aan en sprak ze ons in het Engels toe. Ze bedankte ons wederom voor alle hulp en nodigde ons uit voor volgend jaar. Ze voelde zich verguld met de familiebanden die er gesmeed zijn en gaf aan dat zij ons heel erg zou gaan missen. We merkten allemaal dat ze zich in het Engels nog lang niet op het gemak voelt, maar wat konden we deze nieuwe stap en grote vooruitgang waarderen! Ze sloot haar speech af door iedereen een bloemenkrans en een sjaal te geven. Vivian kreeg de eerste bloemenkrans en werd daarna gevraagd of zij Mattie de bloemenkrans wilde omhangen. Dit deed ze en prompt stond Mattie op om degene naast hem, Michele, een bloemenkrans om te hangen. Dit ter hilariteit van iedereen, want dat zag er toch wel gek uit.
Hierna was Vivian aan de beurt. Ze vertelde in haar speech dat ook wij de familiebanden voelden en dat we blij zijn met het gedane werk. Ook benadrukte ze nogmaals dat het misschien wel leek alsof wij alleen maar kwamen brengen, maar dat wij zeer zeker ook iets geleerd hadden van ieder in Thali. Ze beloofde in haar speech niets over volgend jaar en dat was bewust. Wij hebben allemaal het idee dat er een volgend jaar zou kunnen komen en dat het goed zou zijn om nog eens te komen. Echter is dit ook afhankelijk van de snelheid waarop de bouw van de nieuwe school gaat. De optie op nog een jaar is open en de meesten van ons zouden het geweldig vinden om nog een vijfde keer te komen, maar voor nu laten we het een beetje op ons afkomen en koesteren we de herinneringen die we tot nu toe opgedaan hebben.
De ceremonie leek hiermee afgerond te zijn, maar we werden ook nog toegesproken door de baas van het dorp. Ook hij wilde zijn dankbaarheid uitspreken en vertelde dat hij trots was op de vooruitgang die hij, sinds onze komst vier jaar geleden, in het dorp heeft gezien. Ook hij hoopte op nog een jaar. Even dachten we langs de tika te komen, waar we maar niet aan kunnen wennen, maar ook deze keer lukte dat niet en dat snappen we. De tika, die voor de Nepalezen staat voor verbondenheid, hoort er nu eenmaal bij en dat nemen we natuurlijk van harte aan. Tijdens de lunch slaakte Maureen opeens een verschrikt kreetje: ze had haar hele tika uitgesmeerd omdat ze vergeten was dat ze deze op haar hoofd had. Janneke viste haar babydoekjes uit haar tas en hielp haar.
Hongerig konden we daarna aanvallen op de heerlijke lunch van Sima en Maya. Daarna werden de ramen van het kantoortje opengegooid, werd de box aangesloten en werd de dansmiddag geopend door de oudere meisjes. Al snel trokken zij ons echter de dansvloer op en samen dansten we de extended version van de macarena. Dat houdt in dat we tien minuten lang de macarena dansten, maar ook dit kon de pret niet drukken. We genoten vandaag namelijk van elke minuut die we nog met al deze lieve mensen hadden. Het viel ons, net als voorgaande jaren, op dat alle meisjes in Nepal beschikken over bepaalde danspasjes. Zodra er Nepalese muziek gedraaid wordt, maken alle meisjes en vrouwen, hoe jong of oud dan ook, dezelfde sierlijke bewegingen. Ze vinden het ontzettend leuk als wij een poging doen om dezelfde bewegingen te maken, hoewel wij zelf ons er wat onhandig bij voelen. Toen we later van het dak af liepen, konden we alleen maar concluderen dat het schooltje inderdaad aardbevingsbestendig is: zoveel mensen die wegliepen en daar gesprongen hadden, dan zal het schooltje ook wel een aardbeving overleven.
Helaas komt aan al het goeds een einde, zo ook aan onze laatste dag in Thali. We namen afscheid, deelden knuffels en kusjes uit. We hielden handjes vast en kindjes klemden zich aan alle kanten aan ons vast. We zwaaiden tot de kinderen kleine stipjes waren en zaten daarna stilletjes samen na te genieten in de bus, ieder met zijn eigen gedachten. We kunnen niet meer zeggen dan dat we een mooie en leuke tijd hebben gehad en dit verwoordde Fleur, die de vorige drie jaar ook mee geweest is en door haar coschappen helaas niet mee kon, ook door het zinnetje wat zij voor ons schreef en dat wij vandaag trokken: “Welkom thuis in Nepal!”. De laatste drie dagen zullen wij in alle rust afsluiten en wie het leuk vind kan ook deze dagen via de blog mee volgen. Het precieze programma is nog niet duidelijk, maar we zullen jullie op de hoogte houden. Sommigen van ons moeten vlak na Nepal weer beginnen met werken, dus we hebben bewust gekozen deze laatste drie dagen als groep door te brengen, zodat we ontspannen terug naar huis zullen keren.
Lieve dertig helpende handen jullie hebben heel veel bereikt, zowel in de grond als boven. De mensen daar zijn enorm blij en hun dankbaarheid staat op al hun gezichten te lezen. Met de nieuwe Nepali dresses zijn jullie om door een ringetje te halen, ja och!
Hallosp saampjes wij vinden het een hele mooie blog wat jullie gepresteerd hebben nog een paar mooie dagen en een goede thuis komst wensen wij jullie allemaal gr opa en oma Voragen.
Wij vinden het een hele fijne blog wat jullie allemaal gepresteerd hebben samen nog een paar mooie dagen en een goede thuis komst groetjes van opa en oma Voragen
Nu even toekomen aan een welverdiend rust. Geniet ervan en van elkaar! Enkele hele fijne dagen nog en alvast een voorspoedige thuisreis!
Geweldig mooi gemaakt jullie foto’s.