Aan het ontbijt bespraken we wat er allemaal nog geregeld moest worden voor onze laatste twee werkdagen in Thali. Zo willen we graag de gesponsorde polo’s en regenjassen verdelen en hebben sommigen ervoor gekozen om hun rubberen laarzen hier achter te laten. Ook de knutselspullen moesten gesorteerd en in plastic bakken gedaan worden, voordat we ze kunnen achterlaten in Thali. Dit keer is er namelijk tijdens ons verblijf voor het eerst zoveel regen gevallen, dat we nu pas gemerkt hebben hoe nat alles wordt en hoe klam de spullen daarna blijven. De muren zijn vochtig en daarom is het magneetbord een echte uitkomst. We hebben gezien dat onze wijze van knutselen niet volledig op maat is. Wel voor het leerproces van de kinderen, want zo leren ze spelenderwijs en we zien dat dat werkt, maar niet om het te kunnen bewaren of ergens te kunnen neerzetten. De kinderen vinden dat niet erg, weten niet beter en het maakt hen niet uit of hun knutselwerk een lang leven is beschoren. Zij vinden het vooral leuk in het hier en nú en dat is voor hen voldoende. In de twee weken dat we hier zijn, komen de oudste meisjes telkens uit zichzelf vragen of ze aan hun werkboekjes mogen werken en ze lijken niet te kunnen stoppen. Ze genieten van het knippen en plakken en van het rustig samenzijn in hun eigen lokaaltje. Ze barricaderen zelfs de deur zodat niemand zomaar binnen komt rennen en wat zijn ze elke keer trots op wat ze zelf gemaakt hebben. We vinden dit echt aandoenlijk om te zien. Ook de middengroep laat zich niet onbetuigd. De wildste jongetjes zie je ineens voor je ogen veranderen als ze zich op creatieve wijze mogen uitleven. Vele dieren passeerden zo de revue en we durven te zeggen dat de Engelse woordenschat na onze lessen is uitgebreid.
Na het verdelen van de taken, gingen we voltallig op weg naar onze een-na-laatste werkdag in Thali. Eenmaal in Thali konden we niet meteen van start gaan, omdat nog niet alle benodigde spullen bij elkaar waren en we deze nog bij elkaar moesten zien te krijgen. We misten namelijk de golfplaten om beton op te kunnen maken. Na wat heen en weer gepraat, kwam Santa met de oplossing. De golfplaten die we vorig jaar gebruikten om een schutting te maken, ter beschutting van de landbouwgrond, mochten we nu weer weghalen om te gebruiken voor de aanmaak van beton. Daar moesten we toch even wat langer over nadenken. Zei ze nou echt dat we moesten afbreken wat er vorig jaar persé moest komen!? Voordat we daar te lang bij stil konden blijven staan, klauterden de werkmannen met Hugo en Matteo in hun kielzog al naar beneden om de schutting te slopen. Ze haalden de golfplaten eruit, lieten de palen liggen waar ze neervielen en klommen de berg weer op met de platen. Matteo sleepte ze omhoog, terwijl de werkmensen ze boven het hoofd hielden. Bovenaan gekomen legden ze de platen op de grond en klaar was kees. Dat probleem was opgelost. Ondertussen beseften wij dat de schutting gediend heeft en dat die nu overbodig was geworden, omdat er geen graafwerkzaamheden meer verricht worden. Wat betreft de palen die ter plekke achterbleven? De palen waren nu niet nodig en lagen daar goed. Waarom zou je daar nu onnodig energie en tijd aan verspillen als je andere zaken te doen hebt?!
Toen liepen we tegen het tweede probleem aan: er was geen water. Weer werd er druk op en neer gediscussieerd. Ineens werd er besloten dat het water van een nabijgelegen huis mocht worden afgetapt en zo gezegd, zo gedaan.
Voor we het wisten, lag probleem numero drie voor onze voeten en daar schoven we Michele op af, omdat hij hier als volleerd elektricien wel raad mee zou weten. De werkmannen hadden namelijk een trilspaan nodig op de bouwplaats. Daar was natuurlijk een elektrische verbinding voor nodig en die was (nog) niet voorhanden. Michele stelde ons niet teleur en regelde wat er geregeld moest worden. De verlengkabel die wij vorig jaar hebben gebruikt, was nog aanwezig, maar helaas veel te kort voor op de bouw. Bij het woord ‘verlengkabel’, zal menigeen een beeld hebben, maar niet hetzelfde beeld als wij nu hebben. Een Nepalese verlengkabel bestaat namelijk uit twee draden die rond elkaar getwist worden en zo om de paar meter met een stuk plakband aan elkaar worden vastgeplakt. Om deze langer te maken, worden weer twee nieuwe draden ontbloot, getwist en met plakband aan elkaar geplakt. Eerst moet je daarvoor weten of de draden onder spanning staan en dat is zonder spanningsmeter, weer een heel verhaal op zich. Een oudere man uit het dorp wist hier gelukkig wel raad mee. Hij voelde snel met de bovenkant van zijn vinger aan de draad en gelukkig, voor hem, stond er geen spanning op. Het huidige stopcontact van de trilnaald werd van de oude kabel verwijderd en op de nieuwe aangesloten. De kabel werd op deze manier tot aan de bouwplaats gelegd, zodat we de trilnaald ook echt konden gebruiken om het beton te verdichten dat we gingen storten in de bekisting die gisteren geplaatst werd.
Hierna kon het echte werk beginnen. Het beton werd bovenaan de berg onder de grote boom gemaakt. Het beton bestaat, net zoals bij ons, uit kiezel, zand, cement en water. Om de ingrediënten in de juiste verhouding te kunnen mixen, vulden de werkmannen steeds een aantal manden met zand of kiezel. Dit gooiden ze op een berg. Later voegden ze het juiste aantal zakken cement toe en kon het mengen beginnen. Tijdens het mengen, werd het water in etappes toegevoegd. Nadat alles uiteindelijk goed gemengd was, konden we ons welbekende rijtje vormen en droegen we het beton, op schalen, naar beneden om het daar in de bekisting te storten.
Frederik werkte tijdens deze bedrijvigheid onverstoorbaar verder en liet zich zijn eigen golfplaat niet afpakken. Hij trok zich van niets en niemand wat aan en maakte de reparatie aan de keermuur, waar hij gisteren aan begon, rustig af. Frederik zei dat wij, in de tussentijd, de overgebleven stenen die we eerder deze week uit iemands tuintje hadden moeten halen, konden oprapen en terug konden brengen. Vivian, die gaandeweg wijzer geworden is, zei dat ze eerst even wilde navragen of dat ook wel de bedoeling was. Eerst keek Frederik bedenkelijk en wij begrepen natuurlijk maar al te goed waarom. Gelukkig vroegen we het toch na. De eigenaar van de stenen zei namelijk: “No, no, let them lay here. When I need them, I will get them myself.” Wij haalden stiekem opgelucht adem, want de stenen in de keermuur zijn veel zwaarder dan bakstenen en omdat het aantal stenen niet zo groot was, geloofden we niet dat daar een kiepwagen voor van stal zou zijn gehaald. De Nepalese denk- en werkwijze kwam deze keer dus goed uit, want we zagen onszelf al de stenen één voor één doorgeven van de geitenstal tot aan de school en zelfs iets verder. Rond dezelfde tijd dat Frederiks klus erop zat, konden de werkmannen gaan beginnen, waardoor ook hij ons kon helpen met het storten van het beton.
Janneke, Noëlle en Eefke stonden ondertussen weer in de school om samen met de kinderen de werkboekjes af te maken. Later werden zij versterkt door Claire en Maureen en met deze hulp waren zij erg blij. De afgelopen weken hebben we de werkboekjes aan het einde van de lessen steeds weer ingenomen, zodat niemand de boekjes kwijt kon raken. Nu de kinderen de boekjes klaar hebben, mochten ze deze eindelijk in hun tas doen en dat vonden ze erg leuk!
Terwijl we ons daarna klaarmaakten om naar de bouwplaats te gaan, hoorden we opeens een scooter. We zagen de paramedic afstappen met zijn assistente. Zij kwamen, net als vorig jaar, de spullen ophalen die wij in Nederland voor hen verzameld hadden. We floten Claire terug van de bouwplaats, omdat veel van het materiaal door haar vader verzameld is. De paramedic kan deze spullen goed gebruiken omdat zij zelf, van de overheid, weinig materiaal krijgen. Denk daarbij aan wondmateriaal, pijnstillers, ORS-zakjes en medicatie voor maag- en darmproblematiek. Hij vertelde ons dat in de kraamkliniek, die we twee jaar geleden hebben bewonderd, inmiddels al 62 bevallingen hebben plaatsgevonden. Hij was daar erg blij mee. Even later begonnen zijn ogen nog meer te stralen toen hij vertelde dat hij de komende drie jaar door het Zuyderland ziekenhuis, uit Heerlen, gesponsord zal worden om een eigen apotheek op te zetten die toegankelijk is voor iedereen. Hij bedankte ons voor onze bijdrage, wilde nog graag een foto maken en nam afscheid. Hij zette de drie plastic zakken voor zich op de scooter en reed weer weg.
Ondertussen hadden we besloten om voor alle kinderen een cup-a-soup te maken. We hadden hier een hele voorraad van meegenomen voor als iemand ziek zou worden en hadden er nog heel veel over. De kinderen wilden dit allemaal wel proeven, maar al snel zagen we twijfelende gezichtjes: ze vonden het helemaal niet lekker! We hebben er helemaal niet bij stilgestaan dat ons eten voor hen net zo anders smaakt als dat hun eten voor ons smaakt. Sameer vond het echter toch belangrijk dat de kinderen de soep aten, omdat hij het een soort medicijn vond. Daarom kwam hij de lokalen in en zei hij: “If you eat the soup, you get a chocolat!”. Toen wij hem lachend vroegen of hij de kinderen nu echt aan het omkopen was, zei hij: “Of course not! I am giving them motivation!”. Wonder boven wonder vonden de kinderen dit helemaal prima en kregen we een kleine tien minuten later bijna alle bakjes leeg terug. Later, toen we aan een leerling vroegen hoe ze de soep vond, deed zij alsof ze moest overgeven. Ze deed dit vol overgave en we lachten hier natuurlijk hard om.
Hierna liepen ook wij meteen door naar achteren. Onze handen jeukten om mee te werken. We kwamen aan terwijl de anderen pauze hadden, omdat het nieuwe beton gemixt moest worden, maar konden, net als de kinderen, al snel onze plaats innemen in een rijtje. In de ochtend had de rest al 2 van de 17 vlakken gevuld met beton. Niemand wist of we dit nu veel of weinig moesten vinden. We hadden veel werk verzet, maar dat leek helemaal niet zo omdat er aan de andere kant nog zeker tiendubbel zoveel werk verzet zal moeten worden. We besloten dan ook om de lunch uit te stellen om nog een berg beton te verwerken. Matteo stond als laatste van ons in de rij en gaf zijn schotels door aan een van de werkmannen. Hij moest een meter overbruggen en mocht van de werkman zijn onderhandse gooi oefenen. Van bovenaf zagen we zo de ene schotel na de andere door de lucht vliegen en geen enkele viel op de grond. Eefke en Daniël wilden dit ook wel even proberen, maar hadden dat beter niet kunnen doen. Of het aan de gooi van Eefke ligt, of aan de vangskills van Daniël, weten we niet… In ieder geval landde hun schotel op de bamboetrap. Toen de berg beton uiteindelijk weggewerkt was, hadden we wederom 2 van de 17 vakken gevuld. In totaal dus 4 van de 17 en we hebben besloten gewoon trots te zijn op dit resultaat, want het was hard werken.
Hierna liepen we terug naar het schooltje om te lunchen. Tijdens de lunch zagen we opeens dat de kinderen zich verzamelden en in een grote kring gingen staan. Onder leiding van Sima deden zij een spelletje dat wij hen geleerd hebben: dirigentje. Eén van de spelers is een dirigent en laat de rest van de spelers een beweging maken. Hij verandert deze beweging steeds. Iemand anders staat in het midden van de kring en moet erachter zien te komen wie de dirigent is. De kinderen vermaakten zich en het was erg leuk om te zien dat zij dit ook zonder ons konden. Vivian trakteerde na de lunch nog op een cappuccino. Ze had vanuit thuis allerlei zakjes meegenomen waar alleen water bij geschud moest worden en deelde deze met ons. Wij wisten natuurlijk al dat dit lekker is, maar de leraren, Sameer, Chitra, Avaya en Sunil genoten zichtbaar van deze traktatie. We hadden vier zakjes over en gaven deze aan Avaya en Sunil mee naar huis. Zij vonden het leuk om dit aan hun ouders te laten proeven!
Hierna stonden we allemaal weer te popelen om nog een berg beton weg te werken. Met de werkhandschoenen al aan kwamen we op de bouw aan. Daar zagen we dat de werkmannen alweer gestart waren aan de berg. Ze deden het niet volgens ons aangeven- doorgeven-systeem, maar laadden grote emmers vol met beton en liepen zelf op en neer naar beneden. Ze zaten inmiddels al helemaal in hun ritme en gaven aan dat zij onze hulp vandaag niet meer nodig hadden. We snapten dit natuurlijk, liepen terug terwijl we van de natuur genoten en besloten in plaats daarvan terug naar het guesthouse te keren. Het was inmiddels ook al drie uur en de bereidheid om door te werken, ondanks het late uur, was genoeg geweest. Sameer grapte nog dat we morgen om 7 uur in Thali verwacht worden zodat we de hele onderrand, op onze laatste dag, vol kunnen storten. Zo vroeg zullen we niet gaan, maar we hopen inderdaad wel dat de we onderrand klaar zullen krijgen! We houden jullie op de hoogte.
Eenmaal thuis, ging ieder weer zijn eigen weg. Janneke en Eefke gingen op pad om de bakken te kopen waar de knutselspullen in gedaan zullen worden. Caro kocht beursjes waarin we de fooi voor bijvoorbeeld de kamermeisjes zullen doen en Noëlle, Valerie en Vivian hoorden onderweg opeens iemand roepen: “Noëllie, mango??” Noëlle snapte er niets van, welke Nepalees kende nu haar naam? Opeens besefte ze dat ze haar T-shirt aanhad waar haar Nepalese naam opgeschreven stond. Snel bedekte ze haar naam en lachend liepen ze verder!
Het zinnetje van vandaag was van Loeke, Gijs en Manuel. Loeke en Gijs horen bij de groep pioniers, die het eerste jaar mee naar Nepal zijn geweest en Manuel is hun eerste kindje. Zij hebben in Nepal hun hart verloren en zongen niet voor niets op hun bruiloft het lied van Joe Cocker: ‘Up where we belong’. Het lied is hen op het lijf geschreven en doet hen denken aan Nepal, waar ze voor het eerst de adelaren hebben zien vliegen.
Who knows what tomorrow brings
In a world few hearts survive
All I know is the way I feel
When it’s real, I keep it alive
The road is long
There are mountains in our way
But we climb a step every day
Love lift us up where we belong
Where the eagles cry
On a mountain high
Love lift us up where we belong
Far from the world below
Up where the clear winds blow
Some hang on to used to be
Live their lives looking behind
All we have is here and now
All our lives, out there to find
The road is long
There are mountains in our way
But we climb a step every day
Love lift us up where we belong
Where the eagles cry
On a mountain high
Love lift us up where we belong
Far from the world we know
Where the clear winds blow
Nu, vier jaar later, gaan we terug naar huis met in onze koffer een schilderij dat wij hier, in overleg met beiden, gekocht hebben voor hen en waar de bergen op staan van hun geliefde Nepal.
Ik kan het niet omschrijven,maar wat zijn jullie samen een geweldig fijne Team.
Een goede vlucht naar huis wens ik .
Heel veel lieve groetjes voor jullie samen.
Dertig helpende handen, harde werkers, zwoegers die ver weg echt afzien, bikkels die uit het goede hout gesneden zijn en daarbij een groot hart op de juiste plaats hebben!