Om 5.00 uur werden we voor de verandering wakker gemekkerd in plaats van gekraaid. Het mekkeren van de geit overstemde zelfs de haan, die pas wat later aan de gang ging. Zowel vroeg in de ochtend als laat in de avond is er een kakofonie aan geluiden rondom het guesthouse en daarom zijn oordopjes in Kathmandu geen overbodige luxe. Zoveel lawaai als er in Kathmandu is, zo rustig is het op sommige plekken in Thali. Op weg naar Thali zagen we opeens een geit in de slagerij liggen. We hopen maar dat het gemekker van vanochtend geen gemekker uit doodsangst was…!
Gisteren spraken we met een van de werknemers van ons guesthouse en hij zei dat de mensen op het platteland en in de dorpen heel hard moeten werken voor zeer weinig geld. Hij was verontwaardigd over de verschillen die er heersen tussen de dorpen en de grote stad. Iedereen betaalde belasting, maar niet iedereen kreeg er dezelfde randvoorwaarden voor terug, zoals medische zorg of de wegen die de overheid aanlegt, die vaak niet in de middle of nowhere gelegd worden, maar juist in en rondom de stad. Kortom, de arme mensen in de dorpen, die keihard moeten werken om in hun eigen levensonderhoud te voorzien, betalen eigenlijk mee aan de levensstandaard van de stadsmensen en dat vindt hij persoonlijk een groot onrecht. Hij was dan ook erg blij dat wij de mensen in Thali hielpen.
Zoals beloofd kreeg Santa vandaag haar nieuwe wastafel. Sameer is deze gisteren gaan kopen, maar hij kon deze natuurlijk niet vervoeren met de scooter. Gelukkig staat het driegeneratiehuis van Indira en Sameer op de route naar Thali en konden wij de wasbak ophalen. Vandaag was Maureen weer van de partij, maar Daniël, Caro, Matteo en Sacha bleven voor de zekerheid een dagje thuis. Dat betekende dat we wat ruimer in de bus zaten en Hugo, die de hele achterbank voor zichzelf had, kon zelfs languit liggen. Het gevolg was dat we in Thali allemaal uit de bus sprongen, klaar stonden om naar de geitenstal te gaan en we er ineens achter kwamen dat Hugo nog op de achterbank lag te slapen. Mattie maakte daar natuurlijk op geheel eigen wijze korte metten mee door een oergeluid in zijn oor te maken, zodat Hugo binnen de kortste keren rechtop sprong en naast de bus stond. Hij was blij dat we hem niet hadden laten liggen. Hij vindt het namelijk veel te leuk om te kunnen werken. Veel leuker dan te liggen en niets te doen. We leren echter wel van de Nepalese mensen om ons tempo aan te passen en niet ‘volle poele’ door te werken, zeker niet met het weer van vandaag. Het zonnetje stond helder aan de hemel en het was erg warm.
We beginnen onze dagen in Thali met een heel smeerritueel. Voor ons vertrek stopte Eveliene ons nog twee flesjes tea tree olie toe en daar zijn we blij mee. Gisteren zat er namelijk een meisje naast ons waar we letterlijk de luizen over de hoofdhuid zagen kruipen. Wij smeren dan ook elke ochtend, nog trouwer dan voorheen, de tea tree olie achter onze oren om te zorgen dat wij, in tegenstelling tot Fleur vorig jaar, geen Nepalese luizen als ongenode gasten mee naar huis nemen. We hopen unaniem dat de luizen het zwemfestijn van gisteren niet overleefd hebben, omdat ze niet kunnen zwemmen, maar blijven voor de zekerheid toch smeren. Het schooluitstapje heeft daarnaast ook zijn sporen nagelaten. Bijna iedereen heeft de schouders en rug zó verbrand dat we zelfs de werkshirts van Volupia niet aan konden vandaag. Valerie, Eefke en Claire zijn de dans ontsprongen en we zijn er nu achter dat dit komt doordat zij zich geregeld ingesmeerd hebben. De anderen hebben dit niet gedaan, omdat zij geen benul hadden dat de zon zo zijn best deed. Hierdoor hebben we ons lesje geleerd en iedereen smeert zich nu meerdere keren per dag in om zo de zon voor te zijn.
Voordat Mattie en Michele aan de wasbak begonnen in het oude schoolgebouw, hielpen ze eerst mee op de bouwplaats. We maakten ons welbekende straatje voor het aannemen-doorgeven-systeem en gaven zo de houten planken door die van bovenaf de berg naar de bouwplaats gebracht moesten worden. De bamboetrap bood uitkomst en maakte ons werk stukken gemakkelijker. Twee mannen uit het dorp hielpen ons meteen mee en maanden ons voorzichtig te zijn met de spijkers in de planken. Maureen zei wat wij allemaal dachten: “In Nederland zouden de planken die de revue passeerden alleen nog geschikt zijn als brandhout”, terwijl ze hier nog worden gebruikt om de bekisting te maken voor de steunpilaren van het gebouw. De bekisting komt om het vlechtwerk heen en zal volgestort worden met cement.
De bouwplaats was nog niet honderd procent klaar om de steunpilaren te gaan storten. Daarom schepten we vandaag het laatste water van de bouwplaats, vulden we de ontstane gaten met modder en zand, stampten we de grond aan en rondden we de gleuf rond het fundament af.
Precies op tijd was het klusje klaar en lagen de planken op de juiste plaats, want de zon stond langzaam loodrecht boven ons, het werd erg warm en dus waren we blij dat we even de schaduw in konden gaan. We zaten nog maar net of Bibash kwam aanlopen. Hij werkte vier jaar geleden veel met ons en is de oom van Avaya en Ajay. We hebben hem, na dit eerste jaar, alleen sporadisch gezien, dus namen we ons even de tijd om gezellig bij te kletsen. Inmiddels is hij bijna 10 maanden getrouwd en daar hebben we met zijn allen hard over gelachen, want hij was behoorlijk uitgebuikt. Met andere woorden: het huwelijksleven had hem goed gedaan. Het was fijn om hem te zien en te horen dat het hem goed ging.
Voordat het te gezellig werd, kwam Sameer zeggen dat we nog een klusje konden doen. We hadden stenen nodig voor het repareren van de keermuur en die konden we ophalen bij een van de dorpelingen. We liepen met de man, die een paar dagen geleden voor ons naar het gemeenschapskantoor is gegaan voor de stempel, mee naar zijn huis dat hij aan het bouwen is. Het lag iets verder dan het schooltje. Er lagen daar grote stenen opgestapeld die als een afscheiding werden gebruikt tussen zijn huis en de buren. Tot onze verbazing mochten we dat muurtje afbreken en de stenen op een kleine kiepwagen laden. Bij het openen van de laadklep kwam Sunil met zijn duim ertussen en dat was even piepen geblazen. Hijzelf gaf geen krimp. Hij liet het zich niet aangaan, maar zijn duim was binnen de kortste keren verkleurd en we stuurden hem naar huis om ijs op zijn duim te leggen.
Met de wagen vol geladen met stenen en meisjes, dacht de man even later weg te rijden om de afstand te overbruggen. Ineens realiseerde hij zich dat hij helemaal geen autosleutels had. Alle meisjes kwamen weer van de wagen af, want je weet natuurlijk nooit wanneer de sleutels aankomen, omdat ze niet binnen handbereik waren. Zo liepen we het weggetje terug zoals we ook gekomen waren. Halverwege zagen we de jonge moeder met haar baby’tje van twee maanden, waar we een paar dagen geleden al eens een praatje mee gemaakt hebben. Het kleine jongetje lag in de volle zon op een doek en werd van top tot teen gemasseerd door zijn moeder. Zelfs de haartjes en in en achter zijn oren werden niet overgeslagen. Vivian ging bij haar op de grond zitten en mocht hem even later vasthouden. Ze hield haar hand voor zijn hoofdje zodat hij zijn dichtgeknepen oogjes kon opendoen en meteen kwam zijn liefste lachje tevoorschijn. Later hoorden we van Sunil dat elke baby een half uur per dag in de zon gelegd wordt in verband met de aanmaak van vitamine D. Met onze ervaring van gisteren nog vers in het geheugen, gaan wij ervan uit dat wij levend zouden verbranden.
Na dit oponthoud slenterden we al keuvelend met de oudere meisjes van de privateschool terug naar de geitenstal. Daar kwam al snel de blauwe kiepwagen met stenen aanrijden met Frederik, die wel gewacht had op de sleutel, in de laadbak. De auto werd bestuurd door een andere man, waarschijnlijk de eigenaar van de sleutel. Het vinden van de sleutel had minder tijd in beslag genomen dan wij dachten en al snel stonden we weer in een rij om de stenen, net als de planken in de ochtend, door te geven. Zo was ook dit klusje snel geklaard. De werkmensen en sommige dorpsbewoners keken geamuseerd toe. De vader van Sunil kwam vandaag ook een handje helpen. De dorpsbewoners laten allemaal merken dat ze blij zijn dat we er zijn.
Hugo mocht ondertussen helpen met het maken van de ijzeren vierkantjes die nodig zijn voor de bekisting. De vierkantjes worden om de pilaren bevestigd en zullen zorgen voor de stevigheid. De werkmannen hadden hiervoor het voorwerk al gedaan. Zij zaagden de ijzeren staven precies op de goede maat. Daarna hadden ze op een houten stam, met behulp van spijkers, een buigsysteem gemaakt om zo vierkantjes te kunnen maken die allemaal even groot zijn.
De werkmensen zijn, net als de voorgaande jaren, harde werkers. Wij zien hen tijdens dit harde werken alleen maar op de hurken zitten tijdens hun werk en vragen ons af hoe zij dit doen. Wijzelf kunnen in ieder geval niet goed op de hurken zitten en zouden dit dus ook niet zolang vol houden.
Algauw was het weer lunchtijd. We troffen Santa en haar man gezellig samen in de keuken aan, zittend aan de nieuwe tafel, terwijl Santa de groente voor de lunch sneed. Normalerwijze zat ze hierbij gehurkt op de grond. Naar een idee van Frederik hadden we twee overtollige schooltafeltjes tegen elkaar aan gezet waardoor er een soort van picknicktafel ontstond waar je aan weerskanten kunt zitten. Aangezien we uit eigen ervaring weten dat de keuken het hart van een huis is en we zien dat iedereen zich hier ook in de keuken verzamelt, vonden we het fantastisch om Santa en haar man zo samen te zien.
Mattie en Michele hadden ondertussen ook niet stilgezeten en de school is nu helemaal klaar! Sameer had gezorgd voor magneten en ze hadden er zelfs voor gezorgd dat het magneetbord in gebruik genomen werd. We weten zeker dat de leraren veel profijt zullen hebben van het magneetbord, want de papieren hoeven daardoor niet op de vochtige muren zelf geplakt te worden. De planken hingen allemaal aan de muur en de wasbak is geïnstalleerd. Onder de grote tafel heeft Mattie een kleiner tafeltje gezet zodat Santa daar haar spullen kan zetten. Santa, maar ook de leerkrachten, zijn de koning te rijk met hun opgeruimde school!
Wij gingen zitten onder het tentje op het platte dak om te lunchen. We zaten zo gezellig naast elkaar en zagen in de verte regenwolken komen aandrijven. Voordat we het goed en wel doorhadden, stortte de regen met bakken tegelijk uit de lucht. We dachten even dat we droog zouden zitten, maar merkten al snel dat er toch nog wel wat gaatjes in het zeil zaten en vluchtten het lokaal van de principal in. Dishant liep opeens het lokaaltje in en liet ons zien dat hij goed kon dansen. Hij zong met ons het kleurenlied en daarna zongen de andere kinderen uit het dorp wat Nepalese liederen voor ons. Het was een gezellige boel en voor we het wisten was het alweer tijd om naar huis te gaan.
Aangekomen bij het guesthouse hoorden we dat degenen die thuis gebleven zijn de dag naar omstandigheden goed zijn doorgekomen. Dat stemde ons blij, want we weten allemaal hoe moeilijk het is om achter te moeten blijven. Niet omdat het busritje zo leuk is, want dat is allesbehalve, maar omdat iedereen het fijn vindt om in Thali te zijn en samen te werken. Het blogteam ging zoals gewoonlijk, na een opfrisbeurt, meteen door naar het restaurant om de inhoud van de blog in orde te maken. Vandaag gingen ze eerst even langs het zusje van Nasreen om te overleggen of we morgen, op onze vrije dag, een workshop kunnen gaan volgen bij Local Woman Handicraft (www.lwhnepal.com). Vanavond horen we of dat mogelijk is. Voor hun winkel werd er aan de elektriciteit gewerkt en tot onze verbazing hing er een spaarlamp uit de lantaarnpaal. Een man, we gaan uit van een elektricien, was hard zijn best aan het doen om uit de wirwar van kabels te komen. Het blijf aan de ene kant een lachwekkend tafereel, terwijl we aan de andere kant ook diep respect hebben voor de mensen die wijs moeten zien te worden uit deze wirwar van kabels. Je vraagt je af hoe ze dat doen!
Vandaag hadden we het zinnetje van de familie van Sacha.
Er moet nu echt gewerkt worden, volhouden 30 helpende handen!