Op zondag 26 juni vond er opnieuw een bijeenkomst plaats met de Lourdesgangers die dit jaar samen met ons mee naar Lourdes zijn gegaan. Op processiezondag nodigden we iedereen uit om, na het vieren van de Heilige Eucharistie in de St. Martinusparochie, mee te gaan naar de Catherinaschool te Welten. Doordat de jongste telg van Chrisko in het ziekenhuis was opgenomen, waren beide oma’s uit de running en dat maakte dat er geïmproviseerd moest worden. Gelukkig waren onze jeugdige deelnemers goed bij de les, speelden zij hier snel en handig op in en namen voordat de oma’s het goed en wel in de gaten hadden het stokje van hen over. Net als in Lourdes, toen Petra plotsklaps uitviel, sloegen zij ook nu de handen in elkaar en troffen alle noodzakelijke voorbereidingen zoals ze gewend zijn. Zodoende werden wij ontlast en hoefde Marieke alleen maar zorg te dragen voor haar befaamde tomatensoep. Met veel verve gingen ze schouder aan schouder aan de slag en vlogen iedereen in, die nodig was om samen met hen in de randvoorwaarden te voorzien. Daardoor kwamen niet alleen onze genodigden, maar ook wij in een gespreid bedje terecht en eerlijkheidshalve moeten we zeggen dat dit ons wel kan bevallen! In tijden van nood kunnen we ook nu weer aan den lijve ondervinden dat wat er in is gelegd, er ook uitkomt en dat vervult ons met gepaste trots. We zien dat het motto ‘samen staan we sterk in Gods kerk’ onder onze neus bewaarheid wordt. Niet voor niets hebben we het refreintje van een van de eerste liedjes die we met hen zongen op jonge leeftijd, tot in den treure gezongen, in de hoop dat dit ooit vruchten zou dragen.
Ik plus ik word ik.
Ik plus Hij wordt wij.
Samen zijn wij sterk,
samen in Gods Kerk.
Ik plus ik word ik.
Ik plus Hij wordt wij.
Samen zijn wij sterk,
samen aan het werk.
En nu durven we uit de grond van ons hart te zeggen dat ze het ‘samen staan we sterk’-principe niet alleen geloven en snappen, maar er ook van doordrongen zijn. Tijdens de Eucharistieviering zong ons familiekoor Chrisko en ondanks dat het koor erg uitgedund was, omdat er een griepvirus heerst binnen onze geledingen, lieten we ons niet kisten en zongen we uit volle borst. Deken Bouman nam de communicantjes, die voor de processie waren gekomen, onder zijn leiding mee en deed dit ons inziens op voortreffelijke wijze. Hij nam hen mee in het Evangelieverhaal en liet hen dat zelf mee uitbeelden door het samen met hen uit te voeren. Hij was Jezus en riep Jezus’ leerlingen met de woorden: “Kom, ga mee!?” In het Evangelieverhaal reageerde de een na de ander met een ‘ja maar’ en zei daar dus geen volmondig ‘ja’ tegen. De één wilde namelijk nog naar huis om zijn vader te begraven en de ander wilde eerst nog afscheid nemen van zijn huisgenoten. Deken Bouman legde uit dat ‘ja maar’ eigenlijk ‘nee’ betekent en dat heel veel mensen geroepen zijn om mee te gaan, maar velen eerst nog wat anders willen gaan doen en dat het kan gebeuren dat je beurt ineens voorbij is en Jezus verder is getrokken zonder jou. We kunnen daarbij ook de link leggen naar ons eigen leven, waar wij als kinderen, ouders, man of vrouw ook geroepen kunnen worden om iets te doen of te laten en wij soms de ander afschepen en laten wachten door onze vele ‘ja maar’s’ met als gevolg dat de trein als het ware voor onze neus wegrijdt en wij uiteindelijk met lege handen komen te staan. Niet omdat dit zo bedoeld is, maar omdat wij zelf er voor hebben gekozen om de zogenaamde trein te laten vertrekken zonder ons. Omwille van allerhande redenen zien we dan ervan af om gelijk gehoor te geven aan degene die ons (op)roept, door ‘ja maar’ te zeggen en onze eigen wil te doen. De deken deed voor hoe een moeder een kind riep om te helpen, waarbij het kind niet meteen kwam, maar eerst nog wat anders ging doen. En zo kun je voorbeelden te over bedenken, die maken dat het samenleven en het samen op weg gaan niet altijd zo makkelijk blijkt te zijn als we denken. Precies zoals we ook altijd zingen:
Ik heb honderdduizend redenen,
om niet te doen, wat ik moet doen,
en maar één om dat wel te doen en dat bent U!
honderdduizend redenen,
om nee te zeggen, nee te doen,
maar slechts één om het wel te doen en dat bent U!
Dus geef gehoor en doe wat je moet doen.
Denk maar eens in hoe vaak wij in ons leven op allerhande vlakken ‘ja maar’ zeggen! Niet alleen voor de communicantjes, maar ook voor ons was dit Evangelie en de daarbij horende woorden en uitbeelding van het verhaal helemaal op maat, want het bracht ons opnieuw een gouden oude in herinnering. Al jaren zingen we uit volle borst de volgende zinnen:
Ja, maar, ja-maar.
Je hebt zo snel een antwoord klaar.
Een weerwoord is vaak ongegrond,
een reden die je heel snel vond.
Na de mis trokken we met zijn allen, op een enkeling na die eerst nog meeliep met de processie, naar de Catharinaschool, waar de geur van koffie ons al tegemoet kwam. Onder het genot van een broodje en een kopje soep kletsten we eerst bij en wisselden we herinneringen en nieuwe opgedane levenservaringen uit.
En algauw was het tijd om aan de Lourdesfilm te beginnen. In Lourdes hebben we namelijk niet alleen gefotografeerd, maar ook gefilmd. Op deze manier proberen we niet alleen onze pelgrims op de gevoelige plaat vast te leggen, maar hen ook in bewegend beeld te vangen, zodat we aan iedereen die dat wil een mooie sfeerimpressie mee naar huis kunnen geven, als reminder aan onze fijne tijd in Lourdes. Hoe fijn is het om op een ‘gegeven’ moment rustig in een leunstoel te gaan zitten en weg te dromen naar een plek waar je zo graag komt. Je kunt dan even in gedachten, aan de hand van beeld en geluid, nog namijmeren en denken aan die mooie tijd die we samen in Lourdes hebben doorgebracht. En zoals altijd snijdt het mes aan twee kanten, want door het verwerken van de video-opnames tot een film ‘verwerken’ wij zelf ook onze eigen, mooie, vaak indrukwekkende gebeurtenissen en ervaringen en geven die op deze manier vorm en eigen plaatsje in ons leven. Zoals altijd als je in goed gezelschap verkeert, vloog de tijd om en was het al vlug weer tijd om naar huis te gaan. Terugkijkend zijn we vooral heel dankbaar dat alle Lourdesgangers van 2022 stuk voor stuk ‘ja’ hebben gezegd en de uitnodiging aanvaard hebben om met ons mee te gaan op reis naar Maria. We hopen natuurlijk dat we dat volgend jaar met een nieuwe groep weer kunnen doen!
