Lourdes 2015 De 5e dag
Zaterdag 6 juni
Het allereerste wat we deze dag hadden gedaan, precies om 00:00 uur, was zingen voor een jarige. Dit moesten we heel zachtjes doen, omdat we een uurtje van tevoren bijna de politie op ons dak hadden. We hadden namelijk besloten om in de tuin van het restaurant een liedje en een dansje te oefenen voor de ontspanningsmiddag. Veel van de pelgrims hadden hier namelijk om gevraagd, omdat ze het de afgelopen twee jaren zo leuk hadden gevonden dat wij onze eigen liedjes en zelfgemaakte dansjes zongen en dansten voor hen. Dat betekende dat de jongens er toch aan moesten geloven. Niet alleen onze eigen jongens deden mee. Er sloten zich ook andere jongeren aan: namelijk twee meisjes en een jongen van de NLZ en een jongen die bij de brancardiers zit. Zij hoorden ons erover praten dat we dat gingen doen en vonden het leuk om mee te doen. Zo leerden we in een sneltreinvaart iedereen het liedje en het dansje aan en wonder boven wonder ging dat ook nog eens hartstikke goed. De jongens lieten ons verbaasd staan. Daarnaast was het ook nog super gezellig! We spraken af om morgen nog eens samen te komen om te oefenen.
 |
 |
Nadat we voor onze jarige job hadden gezongen, gingen we slapen, want de dag erna was het weer vroeg dag. Terwijl een gedeelte van onze groep bij de OLB was ingedeeld en de andere helft bij de NLZ, mochten er vandaag ook twee jongeren naar het zorghotel Padou, waarna twee anderen hun taak overnamen in het Accueil. Op deze manier konden ´de groentjes´ ervaren wat er nog meer allemaal gebeurt in Lourdes, buiten het Accueil, want daar waren ze tot vandaag voornamelijk geweest. In Padou was het voor de twee even wennen. In plaats van meteen aan het werk te gaan en te zorgen voor de pelgrims, begon de dag vandaag met “op de vot zitten” en een praatje maken met de vrijwilligers van de NLZ. Toen de pelgrims klaar waren met hun ontbijt stapten ze in hun ´BMW, Audi, Ferrari of Rolls-
 |
 |
Bij de mis was onze hele groep weer bij elkaar en we konden allemaal zien hoe onze eigen brancardier met de vlag bij de grot stond. De bisschop vertelde in een prachtige preek over de wens die hij van veel Lourdespelgrims te horen kreeg. Namelijk om voor altijd hier te kunnen blijven, omdat het zo mooi en fijn is. Maar, zei hij, wat kenmerkend is voor een pelgrim is, is dat die onderweg is. Dus als we op één plaats zouden blijven, ook als het hier in Lourdes is, zijn we geen pelgrims meer. We zijn ons hele leven onderweg en eigenlijk ons hele leven pelgrim. We mogen naar de Bron komen om op krachten te komen en ons te laten inspireren. Maar het is de bedoeling dat we daarna weer de wereld in trekken, zei de bisschop, om door te geven wat we ontvangen hebben, en zo mee te bouwen aan de kerk. We worden vanuit de Bron de wereld in gezonden.
 |
|
 |
 |
Na de mis was er eerst koffie bij het Accueil. Samenwerkend met de NLZ werden alle pelgrims van koffie en thee voorzien. Geen moeite werd gespaard door de vrouwen en mannen van de maaltijdvoorziening, die ook voor de koffierondes zorgden en dat ieder ook nog een lekker koekje kreeg. Dat was nog een hele toer, omdat het ontzettend druk was, en je bijna niet kon zien wie nog op een lekker kopje koffie zat te wachten.
 |
 |
 |
|
Er was een vroege lunch vanwege de geplande excursie voor de middag. Tijdens de lunch in het brancardiershotel, waar ook wij verblijven, klonken af en toe de (valse) noten van het liedje “Waarachtigheid”, het liedje dat we gisteren hebben ingestudeerd. Hierna vertrok een deel van de pelgrims met de bus richting de Pyreneeën en werden uitgezwaaid door de thuisblijvers. Voor deze mensen werd overigens ook goed gezorgd, want als ze dat wilden stond er een stel enthousiaste vrijwilligers klaar om met hun een stukje te lopen, een praatje te maken, of een bakkie koffie te doen.
De brancardiers namen vandaag afscheid van ‘een oude bezem’, zoals ze het zelf zeiden: een oude brancardier die 70 jaar geworden is en daarom niet meer op dezelfde manier mee kan als vrijwilliger. Want dat is nou eenmaal de regel. Maar versleten is de bezem zeker nog niet, zei de spreker over de brancardier. Met pijn in zijn hart en tranen in zijn ogen, moest hij afscheid nemen. Vandaag droeg hij daarom voor het laatst het vaandel van de brancardiers, tijdens de heilige mis. Hij blijft wel altijd lid, als hij dat zelf wil, van de broederschap van de brancardiers. We maakten met z’n allen voor hem een erehaag en de brancardiers zongen het brancardierslied, zodat deze brancardier erdoorheen kon lopen. Net als de vorige keer bij het afscheid van onze mentor …, was het ook nu weer speciaal om hier bij aanwezig te mogen zijn. Het raakt je toch wel als je ziet dat zo’n man na lange tijd afscheid moet nemen van een groep die mede voor hem de Lourdesreis speciaal maakte. Dit benoemde hij zelf ook. Hij zei dat het voor hem een écht broederschap is geweest en zal blijven ook al kan hij nu niet meer mee als brancardier naar Lourdes. Voor meer informatie overhet werk van de brancardiers: www.brancardiers-lbl.nl
Er is op het Heiligdom nóg een hele speciale bezem gesignaleerd. Deze werd gebruikt door de man die de straten en pleinen hier schoon moet houden. Een bezem met hele lange haren. De man die hem gebruikte was zelf eigenlijk ook als een bezem: hij heeft een eenvoudige baan, die het mogelijk maakt voor alle pelgrims om zich in een schone omgeving te kunnen richten op Maria. We moesten direct denken aan gisteren, aan de brancardiers die als een bezem mogen zijn, ingezet waar nodig, net als Bernadette. Daarna hoorden we een reisleider spreken over bekering. Er werd uitgelegd wat bekeren eigenlijk is: Als je wil bekeren begint dat bij inkeren. In-
Ook waren er nog een aantal van ons de bergen in getrokken vandaag. En het was een prachtige dag! Dan heb ik het niet over het weer maar over de route er naar toe en de gezelligheid met de pelgrims. Onderweg naar de Gavarnie kregen we mooie uitleg over de bezienswaardigheden. Onder meer over de Napoleons brug. De gids die zei, dat als mensen er twee keer over heen lopen ze dan zwanger worden. Wij als brancardiers namen maar aan dat het dan wel een vrouw moet zijn, alhoewel een wonder in Lourdes nooit ver weg is. Je kon zien dat de brug in opdracht van Napoleon werd gebouwd door de grote letter N op de brug zelf.
Eenmaal aangekomen op de Gavarnie betrok het weer, maar nadat iedereen uit de bus was gingen we vol goede moed op pad. Even een winkeltje in en op zoek naar een leuk aandenken. Dan opeens hoorden we het donderen en in een mum van tijd sloeg het weer om. Maar dat weerhield ons er niet van om toch nog even lekker een drankje te bestellen. Toen begon het toch heel hard te regenen en was de tijd ook al om. Iedereen ging weer de bus in, wat natter dan toen we er uit kwamen. Gelukkig mocht dat de pret niet drukken.
Onze bus was gezegend met een goede chauffeur en iedereen was dik tevreden met zijn stijl van rijden. Bij het uitladen worden de pelgrims in rolstoel via een plateau naar boven en naar beneden geladen. Een pelgrim had hoogtevrees en het uitladen was moeilijk, maar het ging. De chauffeur grapte toen in het Frans dat ze een mooie sprong zou kunnen maken. De pelgrim vroeg wat de man zei, maar dat wilden we eigenlijk niet vertalen. Gelukkig kon ze er om lachen en bedankte de chauffeur hartelijk toen ze eenmaal met beide wielen weer op de grond stond. Wat ook nog leuk was, was dat we een oude bekende tegenkwamen en dat we een echte selfie hadden gemaakt.
Veilig en wel kwamen we weer aan in Lourdes nog nagenietend van een prachtige dag.