Lourdes juni 2014 – Een zondag met van alles wat

Door twee van onze jongeren:

Hallo thuisblijvers,

Vandaag was onze eerste volle dag bij de NLZ. Dit is de Nederlandse Lourdesbedevaart voor Zieken.

Toen we in een lege eetzaal verschenen, vroegen wij ons af waar iedereen was. Opeens viel het kwartje waarom ook alle kamers leegwaren. Iedereen was al op pad. Wij hebben gelukkig een begeleider die van uitslapen houdt, waardoor onze dienst een uurtje later van start ging.

Na een stevig ontbijt gingen wij op pad naar het zorghotel. Hier maakten we kennis met ‘onze’ zieken en vertrokken we richting de internationale mis. Eenmaal in de kerk werden we ineens aangesproken door een medewerkster. We werden, samen met een aantal leeftijdsgenoten, gevraagd om te helpen  bij het klaarmaken van het altaar. In rap Frans legde de priester uit wat precies de bedoeling was. Hij vergat daarbij dat het een internationale groep was met jongeren die allemaal geen Frans spraken. We lachten, knikten en luisterden met een half oor naar de vertaling waarvan de priester niet doorhad dat die gegeven werd. Na een kleine oefening kon de mis beginnen. Met 22.000 mensen en zes nationaliteiten waren de grote schermen van groot belang om alles te kunnen zien. Een aantal mensen tikten elkaar enthousiast  aan toen ze zichzelf op het scherm zagen, dit leverde bij ons de nodige hilariteit op. Toen het eenmaal tijd was om naar het altaar te lopen, werden we toch wel een beetje zenuwachtig. Na een haastige check of Lotte haar witte broek niet vuil was, was het tijd om door 22.000 man bekeken te worden.

Na een korte pauze maakten we met de pelgrims een tocht door Lourdes. We duwden een rolstoel voort door de drukke straten. We kwamen in een rustig steegje. Dit lag onder aan een berg die te stijl was om omhoog te lopen. Hierdoor moesten we met zijn allen wachten op de lift. Achter ons hoorden we opeens luid gezang. Een grote groep Nederlandse pelgrims uit Venlo zongen ‘Het Limburgse Volkslied’ uit volle borst. Toen ze hiermee klaar waren, vonden ze het tijd om onze zangtalenten te horen. We gingen als volleerde juffen voor de groep staan en zongen ‘Lief, klein konijntje’. Na een paar keer oefenen zong EN danste de hele groep vrolijk met ons mee. Na een hartelijk afscheid vervolgden wij onze tocht. We bezochten het kerkhof waar Bernadette haar familie begraven was en gingen ook naar de plaats waar haar ouderlijk huis lag. Hierna was het tijd voor een korte pauze waarin we samen met de pelgrims wat gingen drinken.

Op de terugreis volgden een aantal diepgaande gesprekken met de oudere generatie. Ons beeld van de ouderen veranderde compleet. De jeugd van tegenwoordig bleek meer te lijken op hen dan wij dachten…

 Toen onze grootste honger gestild was, was het tijd voor de lichtjesprocessie. Alle pelgrims: ziek, bejaard of vrijwillig, allen liepen (of reden) mee.

We ontmoetten een echtpaar dat 62 jaar getrouw was. Ze hielden elkaar goed in de gaten waardoor Lotte en Noelle, die het echtpaar duwden, probeerden zo dicht mogelijk bij elkaar te blijven. Dit leverde een aantal (bijna-)botsingen op. Gelukkig vond het echtpaar dat niet erg. We waren heel erg onder de indruk van de lichtjesprocessie. Een vredige stilte, in combinatie met de ruimte die er was om zelf na te denken, zorgden voor een lach en een traan. Iets stiller en ingetogener dan anders liepen we met ons echtpaar terug naar het zorghotel. Nu, een mooie ervaring rijker, zoeken we snel ons bedje op om ons voor te bereiden op een mooie nieuwe dag! Slaap lekker.   

Door een van onze brancardiers:  

We zijn vroeg opgestaan, want we hadden afgesproken om kwart over zes te ontbijten. De brancardiers hadden een mis om 7u, om daarna met het programma van de pelgrims te beginnen. Met zijn allen hebben we alle rolstoelen naar de grot gereden. Sommige duwers hebben zelfs 2 keer gelopen.

Bij de grot heeft Mgr. Wierts de H. mis voorgedragen voor alle Nederlandstalige.  Na deze ochtendmis hebben we alle pelgrims verhuisd naar de esplanade om daar de traditionele groepsfoto te maken.

Na een kopje koffie of thee, die de mensen van het accueil hadden verzorgd konden we in kleine groepjes een stadswandeling maken. Met een groepje van 3 pelgrims hebben we ons door de smalle en soms steile weggetjes van Lourdes begeven. Na een poosje hebben we wat gedronken op een terrasje, lekker van de zon genietend.

Wat is de wereld klein…

Vanmiddag was er voor de pelgrims die moeilijk ter been zijn of in een rolstoel zitten, een kleine kruisweg waarbij ook onze bisschop aanwezig was. Net voor het vertrek van de kleine kruisweg kwamen er nog enkele mensen aangelopen, waaronder een vrouw die haar man in rolstoel voortduwde. Deze mevrouw had nog iemand nodig om de rolstoel met haar man te duwen. Bij het overnemen van de rolstoel zegt de dame:  “hé, ik ken jullie!!” “O ja?” was mijn reactie.  “Jaa, wij komen ook uit Heerlen, uit de Pancratiusparochie. We zien jullie op zondag bij de H. mis in Pancratiuskerk. Zo hebben we samen de kruisweg gelopen met mede parochianen.”